Alweer een jaar geleden

. Vandaag is het een jaar geleden, dat ik mijn laatste chemo heb gehad, wat opgelucht voelde ik me toen en ook nog hoe ontwetend wat je nog allemaal moet gaan inleveren. Vorige week heb ik voor ons veld een hapjesbuffet gemaakt. Wat heeft het me veel opgeleverd. Het was voor mij eigenlijk een stukje therapie. Koken en buffetjes maken vind ik zo leuk. om te doen. Tot ik ziek werd deed ik dit ook zoals ik alles deed: snel, snel even dit en even dat, even alvast voor dit gerecht iets maken en dan voor dat. Dat lukt niet meer. Alles in etappes: een week van te voren bedenken: woensdag boodschappen doen, donderdag heel de dag bakken en koken. Vrijdag naar de camping en alles voorbereid mee, het laatste doen met als resultaat een leuk buffetje wat bij een ieder in de smaak viel en waar ik zelf ook enorm voldaan over was en van genoten heb. Wat het me het meest geraakt heeft in dit alles, is het feit dat ik iets heb kunnen doen wat ik graag wil en een manier heb gevonden ondanks mijn beperkingen om het voor elkaar te krijgen. Een beetje de les van de creatieve therapie. werken aan een nieuw zelfbeeld het oude komt niet meer terug. Elke keer is het ook weer keuzes maken: doordat ik dit heb gedaan: kan ik zondag niet naar een bruiloftsfeest van mensen die we op Lanzarote hebben ontmoet. Ook veel mensen bij elkaar, geeft zoveel prikkels, wat voor mij nog niet werkt. Ook verjaardag zwager en nichtje zou me zoveel extra energie kosten: niet doen dus. Komend weekend komen er vrienden van ons op de Vrijgaard. Ook dit vind ik bijzonder hoe ik er mee omga. Vrijdag koken op de skottel. Ze boden aan om zaterdag te koken: lekker, ga ik van genieten. Ze zitten alletwee met een dieet, voor mij een uitdaging om iets lekkers op tafel te zetten, maar in het verleden zou ik echt alles hebben willen regelen: ontbijt, lunch, hapjes etc. Nu gezegd: basis is in huis, bijzondere producten zelf meenemen. Ik kan me erop verheugen. Mijn verblijf doordeweeks alleen op de Vrijgaard is ingegegaan. Geen dokters of therapie. Ik ben hier pas sinds dinsdag, maar het doet me zo goed. Ik merk, dat de prednisol aanslaat. Kan fietsen zonder benauwd te zijn heerlijk. Gisteravond zat ik helemaal alleen op ons veldje: vuurkorfje aan, komt opeens de volle maan door. Prachtig. Maandagavond zijn de kinderen geweest. His heeft foto´s laten zien van Alpe d´ Huez. Het heeft me enorm ontroerd. De tekst die ze namens haar en Jilt op het herinneringsbord heeft gezet: Voor mijn lieve Pappa Voor mijn lieve Mamma Voor mijn lieve Oom Voor min lieve Opa Jos. Ook mijn naam op het spandoek van team Ries. Ook de beelden en verhalen rondom die K ziekte komen diep binnen. Ook voel ik trots op die 2 pracht kinderen, die zo op hun eigen manier omgaan met alles, Wat zijn ze krachtig.