Mijn laatste bericht

Het zit erop 14 lange maanden, 62 weken. Vandaag mijn laatste infuus. Vanmorgen door Har naar Rijnstate gebracht. Zodra hij ingelogd had, belde de centrale: Denise, het was heel bijzonder om zo gelijk aan het begin van de dag zoveel lieve woorden te horen via Har zjn werk. Op weg naar Rijnstate: veel sms’jes wat doet het je toch goed. Het prikken ging gelukkig goed. Har nog even naar het ARTI geweest met traktatie voor alle collega's. Dit had ik gedaan na mijn laatste chemo en ik vond het nu na afronding van alle fases belangrijk dat er weer een traktatie was in de koffiekamer. Naar huis weer, je beseft het nauwelijks: het zit erop. Nog even langs de huisarts omdat ik erg benauwd was, gelukkig is het "maar een virusje" Telefoontje van iemand van mijn oude Nordic-Walking groep. Anjo ,30 december 2008 was er voor mij na mijn laatste bestraling een roos van jou na afronding van de bestralingen, wij willen graag even langskomen om jou nu iets te geven. Dit zijn dingen die heel diep binnen komen. Ook vanmiddag de bovenbuurman met een prachtige kaart: Mijn lieve kind toen het moeilijk was, toen heb ik jouw gedragen. Het is een tekst van een nummer dat ik in het begin van mijn ziekzijn op mijn blog heb gezet. Ook dit raakt je enorm diep. Vanavond uit eten met Har, Hiske, Ruurd, Jilt en Krista bij H41. Ik had niet de puf om nog te koken, H41 daar kom ik al vanaf 1984. Het blijft een fijn eetcafé, waar ik eigenlijk elke fase van de kinderen een keer ben geweest. Van Har kreeg ik vandaag 14 rozen, voor elke maand 1. Ik voelde enorme behoefte om vanavond ook de kinderen iets te geven. Ik mag vanaf vandaag aan herstel gaan werken, iets opbouwen, hun wacht nog zoveel pijn ivm het ziekzijn van hun vader. Ik vond een prachtige raamhanger met een beschermengel met daaronder een hart van kristal, als je deze voor het raam hangt komen de kleuren van de regenboog binnen en voel je de warmte en kracht, iets wat ze wel kunnen gebruiken.

Het was ook fijn dat Jilt benoemde vanavond hoe moeilijk alles voor Har is geweest. Ja en dan kom ik aan het eind van mijn laatste bericht op mijn blog. 14 maanden geleden ben ik ermee begonnen. In eerste instantie om iedereen op de hoogte te houden en niet elke keer weer opnieuw mijn verhaal te moeten vertellen. Voor mij is het uiteindelijk mijn uitlaatklep geworden, waar ik vaak in de warboel van mijn gedachten, een ordening kreeg in wat ik voelde en dacht. Vele reacties heb ik gehad, onverwachtse banden gesmeed. Mijn strijd is nog lang niet gestreden, mijn herstel zal nog lang duren, maar voor mij voelt het goed om nu af te sluiten. via ons email adres haranjo@hotmail.com blijf ik bereikbaar. Alles wat ik geschreven heb op mijn Blog wil ik overzetten in een gedrukt boek, daarna wil ik dat het ook niet meer beschikbaar blijft op internet. Ik wil het afsluiten. Afsluiten wil ik graag met onderstaand gedicht wat wij van de week hebben ontvangen Vele obstakels en hindernissen heb ik moeten overwinnen. Vele bergen heb ik reeds beklommen, om uiteindelijk te komen bij al het moois. Doch nu langzaam trekken alle donkere wolken op, om plaats te maken voor de zon, die met zijn lichtkracht mij zal verwarmen en mij energie zal geven. Om al het moois wat voor mij ligt in mijn hart te openen. Lieve mensen allemaal heel erg bedankt voor jullie medeleven.

De knop om

Vandaag mamma begraven. Veel mensen ontmoet de laatste dagen wat veel met me gedaan heeft. Jaap en Roos, Roos die mijn liefdesbrieven van Heinz uit het Zwiters Duits vertaald heeft naar het Nederlands, Roos die weer net zo als zo lang geleden er voor mij was ook gisteravond en de juiste woorden zei. mensen van DSVP, mensen uit mijn Pijnacker verleden. Hester mijn ex schoonzusje voor het laatst gezien op de crematie van Ries, waar ik zoveel mee heb beleefd, vandaag de afspraak gemaakt: we gaan samen iets doen. Vandaag de uitvaart. Trots op Hiske en Jilt hoe ze hier ook weer mee om gaan. Pijn om hun verdriet . Pijn om wat hun de komende tijd te wachten staat. Ook de tevredenheid over het feit hoe we elk op ons eigen manier vandaag onze eigen bijdrage hebben kunnen leveren. Getroost voelde ik mij vandaag door de woorden van mamma's Portugal vriendin Gonnie, die ook borstkanker heeft en door de woorden en armen om me heen van "tante" Son. Nu de knop omzetten. Morgen is het mijn feestdag en sluit ik 14 lange en oh zo zware maanden af

Oppepdagje

Vandaag fysio, Taborhuis en acupunctuur gehad. Dit krakkemikkerig mens kan er weer even helemaal tegen. Richt me nu maar op 3 zaken: begrafenis,, veel in gedachten mee bezig. Veel kaarten zijn er ook al hier gekomen, dit doet me erg goed. Laatste behandeldag daar wil ik een feestdag van maken samen met Har en de kinderen. De vakantie naar Lanzarote: heb vandaag maar vast Ultrasun gekocht. Met andere woorden: Wat jouw niet klein krijgt, maakt je sterk.

Ruim 100 handjes schudden verder

Vanmorgen eerst naar mijn eigen kerk. Het deed wat met me dat het lied wat we gaan zingen op de begraafplaats nu ook gezongen werd. Daarna met Har en Hiske naar Pijnacker, waar vanmiddag gelegenheid was om afscheid te nemen. Meer dan 100 mensen zijn er geweest. Veel mensen vroegen: ben jij nu Anjo, we hebben zoveel van je moeder gehoord over je, ze was zo bezorgd hoe het met je ging en wat je allemaal moet doormaken. Het troost me om dat te horen ook voel je verdriet dat ze dit niet naar mij zelf heeft kunnen uitspreken. Misschien is het ook zo dat als het je eigen kind betreft je als moeder je lamgeslagen voelt. Op zo'n middag als vandaag wordt je ook weer met je neus op de feiten gedrukt hoe beperkt je zelf nog bent: al die prikkels om je heen. Na ruim 100 handjes geschud te hebben is mijn arm 3 keer zo dik, je staat daar vantevoren niet bij stil, dus dinsdag en woensdag maar proberen om links handjes te geven. De liturgie voor de dienst is klaar, ik heb er een goed gevoel bij. Ik verlang erna om morgen naar de Fysio te gaan. Weet dat het moment daar niet leuk zal zijn, maar hoop dat het resultaat dan toch is: minder pijn. Net ook online ingescheckt voor Lanzarote: ik kan het haast niet bevatten dat we 1 week na de begrafenis daar al uit de lucht vallen. Alles rondom het overlijden van mijn moeder kan ik net behappen, alles wat daarna komt haast niet. Toch wil ik donderdag heel bewust mijn laatste behandeling afsluiten, ik heb zo naar die datum toegeleefd.

Een bewogen dag

Het was een heel bewogen dag. Vanmorgen al heel vroeg wakker, His had al halverwege de nacht haar matras aan mijn voeteneind gelegd. Ze kon niet slapen van het geluid van de koeling en van de kerkklok. Opgestaan en eerst naar mamma, glasplaat eraf kaarsjes aansteken. Het voelde voor mij goed om dit even alleen te doen. Gisteren had ik een mail van onze wijkpredikant met de volgende woorden: Ook al gaf ze je soms weinig, ze betekende wel heel veel voor je. Ja ze was mijn moeder, wij hebben elkaar niet kunnen vinden tijdens mijn ziekzijn. Ja , je hebt maar één moeder en als je dan bij haar staat voel je een enorm verdriet over het feit dat je elkaar niet hebt kunnen vinden. Ook bracht deze mail mij, dat ik mijzelf mocht toestaan dat ik ook recht had om verdriet te hebben. Ik had in eerste instantie zo iets van: nee ik heb niet het recht om verdrietig te zijn, dat recht is voorbehouden aan mijn zus en broers. Natuurlijk botste het vanmorgen even tussen mijn zus en mij, als je dan vanavond op weg naar huis in de auto zit met Hiske en Jilt en met hun praat en hun bezorgdheid naar jouw voelt, is er ook een bepaalde rust over de dag zoals hij was. Ik heb het gevoel dat we met elkaar een opzet gemaakt hebben voor de afscheidssienst, waar we ons allemaal in kunnen vinden. Heel bijzonder was het voor mij om te ervaren, hoe His de coördinatie op zich heeft genomen om met de kleinkinderen samen iets voor te bereiden voor de afscheidsdienst. Het is goed zo.

Mijn rugzakje is aardig vol

Zo langzamerhand raakt mijn rugzakje aardig vol. Vannacht zijn I en P, nog een poos bij me gebleven, dat was heel fijn. Vanmorgen naar Barneveld gereden waar Har werd afgezet door een vriend en samen naar Pijnacker. His en Ruurd met de trein, die hadden natuurlijk weer de pech dat er een wisselstoring was en dat ze via Amerfoort moesten reizen. In Pijnacker aangekomen was de begrafenisondernemer er al en begint het echt tot je door te dringen. De tekst op de kaart: Als je je voet op de andere oever zet en het blijkt de hemel te zijn. Als je dan door een hand wordt aangeraakt en het blijkt Gods hand te zijn. Als je dan muziek hoort en het blijken de engelen te zijn. Dan ben je niet heen gegaan, maar naar huis gegaan. Het is een tekst die ik altijd bij me draag en goed bij mijn moeder past, die sinds het overlijden van mijn vader in 2003 hem zo gemist heeft, dat we weten dat het goed voor haar is, dat ze weer bij hem is. Aan het eind van de middag kwam ze thuis. His en ik zijn nu nog in haar huis en blijven slapen, het voelt fijn om met His samen te zijn. Morgen de afscheidsdienst voorbereiden voor woensdag. Morgen ga ik ook tot zondag even naar huis anders trek ik het echt niet en wil ook graag even samen met Har zijn. Het is heel raar: ik was zo bezig met het aftellen van de dagen tot mijn laatste kuur en nu ben je met totaal andere zaken bezig. Ik weet wel dat ik nooit meer Paella op de skottelbraai maak. De eerste keer dat ik dit voor iemand wilde maken op de camping, kwam ik zelf in het ziekenhuis terecht. De 2 keer dat ik het maakte, ging die persoon hartproblemen krijgen. Eind van het seizoen zou ik het weer voor mensen maken, krijg ik een wondinfectie maken. Morgen zou ik het weer maken voor mensen.......................

Waarom mamma ga je nu dood?

Mamma, waarom ga je nu dood? Waarom ben je er niet als ik straks over 7 dagen het ellenlange traject van 14 maanden van behandelingen afsluit? Had je nog niet even kunnen wachten? Het enorme vedriet van Hiske en Jilt: een vader en moeder met kanker en nu ook zo onverwachts het overlijden van hun oma, zo kort ook na het overlijden van Ries, hun oom. God, waar bent u? Is het nog niet een keer genoeg geweest?

Genieten

Ik zit heerlijk in de voortent: de regen tikt op het dak, kacheltje aan, wijntje en muziekje erbij. Met andere woorden: heel veel rust. Hier op de Vrijgaard ervaar ik hetzelfde levenstempo als in Charco: Je overgeven aan het ritme van de dag. Ik vind het heel erg fijn dat ik hier de komende week hier kan zijn, zonder maar enig bezoek aan arts of therapie. Ook genieten van het feit dat 19 april wel erg dicht bij komt. Nog maar 1 infuus in mijn linkerarm: er is nauwelijks meer een plek te vinden na die 14 maanden waar ze nog fatsoenlijk kunnen prikken. Ga toch proberen om in Zeewolde van de week naar een Fysiotherapeut te gaan. Veel pijn en dikke arm. Hoe komt het? Misschien toch door 2 dagen toilletdienst Je lijf en geest kunnen het aan, maar je arm niet. Aan de andere kant wil je Har er ook niet alleen voor op laten draaien, dus maar even doorbijten. Gelukkig is het maar 3 keer per seizoen en hoeven we nog maar 1 keer.

Een bijzondere dag

Vanmorgen was het de laatste keer van 6 sessies TaborYoga van William Yang. Onvoorstelbaar dat je in 6 keer zo eigen met mensen kan worden. Een mede cursist had het ook al verwoord: ik zit niet te wachten op kankervriendjes en wil dit ook niet, maar nu heb ik ze toch. Zelf heb ik vandaag onderstaande tekst voorgelezen: De enige wereld. Die kleine wereld, waar je elkaar, zo menselijkerwijs ontmoet. Groenstrook van herkenning, huis van verwantschap. Glanzend trefpunt, waar je even met die ander samenvalt. De enige wereld, die er toe doet, een grotere is er niet. Het voelt ook heel rijk om dit zo te mogen beleven met een paar mensen zullen we contact houden: ja het kan ook goed voelen om kankervriendjes te hebben. Of misschien is het beter om te zeggen: toestaan dat je het fijn vind om kankervriendjes te hebben. Vanavond naar de kerk. Het was een mooie ingetogen dienst. Het was zo'n dag vandaag dat je denkt: wat ben ik rijk.

De laatste oh zo zware loodjes

Nog 2 weken en het zit er voorlopig even op. Nog 3 weken en dan zitten we in Charco. Ik ben zo moe en heb het zo ontzettend gehad, maar weet ook hoe snel de dagen om zullen gaan. Ben veel met gedichten bezig. Ook veel met Pasen het opstandingverhaal. Morgen ga ik naar de dienst ivm witte donderdag in mijn eigen kerk, dat voelt goed, wil niet met Pasen in andere kerk zitten. Vandaag op kraamvisite geweest bij collegaatje, wat doet het enorm veel met je om die kleine Erben in armen te houden, zo'n klein ventje aan het begin van zijn leven. Gisteren naar Taborhuis geweest ivm creativiteit en kanker. Thema deze keer was: je wordt nooit meer de oude. Je moet werken aan een nieuw zelfbeeld. Ik weet dat het zo is maar het doet zoveel pijn en verdriet.

Het geeft ook rust om het zo beeldend te zien, weer de bevestiging dat het allemaal normaal is wat je voelt en denkt. Gisteren wezen eten in Amersfoort bij P en N. Ik had een leuk kadootje gekocht. Briefje al aantal dagen op de koelkast niet vergeten mee te nemen. Ik ben het niet vergeten mee te nemen, maar wel vergeten uit mijn fietstas te halen op het station. Dit is zo kentekenend van hoe mijn geheugen is op het moment. Een tekst die me ook erg aanspreekt is de onderstaande:

Gisteren kwam ik bij creativiteit en kanker ook de volgende tekst tegen over Pasen: ik vind hem zo mooi. U ontmoeten van hart tot hart is geven en ontvangen ruimte vinden, doen, rust, moed en draagkracht, levenszin Bij u zijn is mens mogen zijn pijn, verdriet en zorgen dragen en zoals gij doorheen de dood groeien naar verrijzenis. Vrijdag gaan we naar de camping, Har moet volgende week werken, maar ik heb geen enkele afspraak met arts of wat dan ook, ik blijf daar en ga genieten van de stilte. Lezen lukt niet op dit moment, maar ik ga proberen kaarten te maken dmv iris vouwen, iets wat ik de laatste jaren heel leuk vond, maar geen tijd voor vond.