Wat ben ik blij met mijn kinderen

Gisteravond zijn we uit eten geweest met Hiske en Ruurd, Jilt en Krista, vanwege mijn verjaardag. Mijn eerste verjaardag vieren ook met hun sinds ik ziek ben. Wat ben ik ik blij met de kadootjes die ik krijg. Uit alles blijkt de betrokkenheid bij mij/ons en mijn kanker en merk je ook weer wat voor impact het op hun leven heeft, ook al wil je dit eigenlijk niet.. Natuurlijk komen de tranen weer. Van His en Ruurd een hele mooie geluksarmband van Pink Ribbon, mooie pannetjes in hartvorm om te koken. Jilt en Krista: een bon, waar ik zelf iets voor kan kopen en een kaart met prachtige woorden. Wat kan ik hier enorm blij mee zijn. Ook is het heel fijn om te merken, dat zij in deze enorm moeilijke periode in hun leven: een vader en een moeder met kanker, de steun hebben en opgevangen worden door Ruurd en Krista. Het enige minpuntje aan deze avond was: dat mijn hoop op kleinkinderen op korte termijn, ik wel kan vergeten......

href="http://2.bp.blogspot.com/-UP9ks9jA1fE/TyWlx3Frv4I/AAAAAAAARTw/ 

27-01-2011 ---- 27-01-2012

Vandaag is het een jaar geleden dat ik de diagnose Borstkanker kreeg. Een dag waarop je terugkijkt. Een dag dat je beseft dat de kanker voor de 2e maal in je leven je wereld op de kop zet. De eerste keer zo lang geleden, de dag voor Hiske haar 3e verjaardag en zwanger van Jilt. Zo lang geleden, bijna 23 jaar, maar op een dag als vandaag komt het toch weer boven: de ontreddering de enorme pijn die je voelt als je in die fase van je leven te horen krijgt dat de vader van je kinderen darmkanker heeft. Ook de pijn en ontreddering die ik vorig jaar voelde: nee nu niet ik ook, terwijl je weet dat de kinderen op dat moment ook bezig zijn met de teruggekomen kanker bij hun vader. Hoe onbevangen ging ik het proces van behandelingen in . Ik zou het wel even gaan doen. Hoe moeilijk is het nu om alle gevolgen van de behandelingen te accepteren, weten dat ik nooit meer de oude Anjo, die 10 dingen tegelijk kon, zal worden. Hoe ik verder zal herstellen is onzeker. Gelukkig kan ik ook zeggen, dat dit jaar me heel veel goede dingen gebracht heeft: mensen die ervoor je zijn, de camping, het vermogen om intens te genieten van dingen, die misschien anders gaan dat je gewoon was, maar toch de moeite waard zijn om van te genieten.

Last van Jankeritis

Gisteren zijn we samen naar Helen Dowling instituut geweest, het is goed dat we dit doen, maar ook heftig. De sluizen gingen gisteravond weer eens open. Ik kon niet meer ophouden met huilen. Een rol speelt denk ik ook wel een beetje dat ik wel naar de sauna ben geweest en dat ik ervan genoten heb, maar dat het ook een hoop met mij gedaan heeft. Ja en vrijdag is het een jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker kreeg. Vannacht ook veel liggen te huilen. Ik voelde voor het eerst ook pijn over het feit wat me overkomen is. Met andere woorden de haptonomie doet ook zijn werk. Het is goed om de pijn te voelen (zegt mijn verstand) Vandaag kon ik het niet op brengen om te gaan werken, de tranen zaten te hoog. Vandaag moest ik ook naar de bedrijfsarts. Na een uur wachten in de wachtkamer en hoorde van iemand die tegelijk met mij een afspraak had, aan de bel getrokken: klopt er iets niet?? Inderdaad: ik kreeg te horen u bent beter gemeld door uw werkgever en wij hebben uw afspraak geannuleerd. Het was of ik een klap in mijn gezicht kreeg: ik beter, wat zou ik het graag willen. De tranen kwamen weer en ik heb gezegd dat ik toch echt gesprek vandaag wilde met de bedrijfsarts. Gelukkig had hij daar begrip voor en had hij alle tijd voor me. Er is iets mis gegaan, waar doet er niet toe, maar het toont ook wel weer aan hoe labiel je kunt zijn om dit soort zaken. Ik heb veel zaken met hem kunnen bespreken en het voelde enorm goed, dat hij zei, je doet er alles aan om je herstel te bespoedigen en je bent betrokken bij je werk, maar meer dan 2 dagdelen werken, zit er voorlopig niet in. Wat doet me dan zo goed? De bevestiging dat ik zo heel graag meer wil maar dat mijn lijf en geest dit nog niet aankunnen en dat dit heel normaal is in het proces waar ik in zit. Vanmiddag ook nog even bij de buurvrouw geweest, haar zoon is zaterdag overleden aan de gevolgen van kanker, jong nog maar 44 jaar oud en gelijk ziek geworden met mij. Blij ben ik dat ik het op kon brengen.

Weer een aantal hobbels genomen

Vrijdag is Har geslaagd voor zijn praktijkexamen , hij is nu officieel taxichauffeur, we zijn er erg blij mee. 's avonds uit eten bij de Plantage in Ede met kortingsbon uit de krant. Het was gezellig en erg lekker eten. Het was het weekend van de kortingsbonnen en de koopjes. Zaterdag zijn we naar een ander bed wezen kijken in Amersfoort. We hebben de knoop doorgehakt en gaan nu voor een bed van 180 X 200 cm , comforthoogte (oftewel seniorenhoogte) en 2 aparte dekbedden. We hebben nu bed van 140 cm en dat geeft erg veel problemen met mijn arm. Ik vond het geen gemakkelijke beslissing. We hebben een goed bed en door die k.. kanker moeten we nu iets anders en val je in de senioren categorie. Gelukkig ook weer leuke aanbieding 4 dekbedovertrekken voor de prijs van 1. Vannacht weer heel slecht geslapen en dan ben je toch wel erg blij dat je donderdag een ander bed hebt. Vandaag ook weer een hobbel genomen: we zijn voor het eerst naar de Sauna geweest sinds mijn amputatie. Ook dit vond ik best moeilijk. In september abonnement voor 6 maanden genomen op maandblad Gezond: hier kreeg je 2 toegangsbewijzen voor de Veluwse Bron bij, het blad heb ik maar op de koop toegenomen. Je bent naturist en gewend om bloot te lopen op de camping of op vakantie, maar een sauna is toch iets anders. Voor mijn gevoel is er verschil tussen naturisten en mensen die een sauna bezoeken. Ik ervaar bij het naturisme veel meer acceptatie van het feit zoals je bent. In de sauna vandaag voelde ik me meer bekeken en hadden de blikken iets van medelijden in zich. Gelukkig wende het snel en kon ik ook de knop omzetten: zo van jullie kijken maar, dit ben ik met 1 borst en ik leef nog omdat mijn kankerborst eraf is. 1 vrouw bleef wel heel lang staren, ik ben toen terug gaan staren, het hielp gelijk. Bijzonder was ook wel dat ik juist vandaag een collegaatje tegen het lijf loop daar die ook een amputatie heeft gehad. Al met al heb ik een hele mooie dag gehad en ben ik best wel een beetje trots op mezelf dat ik deze hobbel ook genomen heb.

Nog 13 weken.....................

Vandaag nog maar 13 weken tot aan de laatste kuur. Ben de laatste dagen erg jankerig. Denk dat dit mede komt door de Haptonomie maandag, ja ik wilde mijn gevoelens boven laten komen, had alleen niet verwacht dat dit met zo'n grote waterval gepaard zou gaan. Door kleine dingen kan ik al in huilen uitbarsten. Gisteren zelfs op mijn werk. Komende dinsdag is het BHV herhalingsles. Dit duurt de hele dag, maar ik mag maar een halve dag werken. Ik dacht geen probleem, ik heb op de camping dit jaar EHBO, AED en reanimatie gedaan, dus als ik alleen bij het brandgedeelte ben is het goed. Mooi niet, de man van Rijnstate die erover gaat, zegt geen officieel pasje , niet volledig deelnemen, geen verlenging. Je voelt je machteloos tegen een muur aan staan en dan komen de tranen. Volgende week is het precies een jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker kreeg. Ook dit houd me erg bezig. Veel komt er boven. Ook zit ik nog op antwoord van de chirurg te wachten, afspraak was dat ik een mammografie zou laten maken, gezien het feit dat daar vorig jaar niets op te zien was, wil ik toch graag of een aanvullende echo of MRI, mijn vraag aan hem was, of dit mogelijk was. Ik heb nog geen antwoord. Ik weet wel dat ik als een berg er tegenop zie, ik ben aan het opbouwen, laat het nu niet fout zijn, even een jaartje haast geen behandelingen.

Weekend

Wat voelt het toch anders om samen weekend te hebben in plaats van naast iemand te leven voor wie elke dag gelijk is. Zaterdag zijn Hans en Rina komen eten, Rina was 7/12 klaar met haar chemo, reden om ze uit te nodigen om te komen eten. Alles in versnelling 1 gedaan. Resultaat: een heerlijk 3 gangen menu, waar ik zelf ook nog van kon genieten. Pompoensoepje met Chorizo, varkenshaas met gorgonzola met een stampotje van rucola en als toetje appelcrumble. Het voelt zo fijn dat ik dit weer kan, ook al doe ik het op andere manier, het resultaat is er niet minder om. Vandaag was het Eenheidszondag. Ik vind dit altijd een bijzondere zondag. De verwevenheid van kerken. Zeker omdat Har van Katholieke afkomst is en ik belijdend lid ben van de PKN. Vandaag was er dienst in "mijn" kerk met mijn eigen wijkpredikant en de pastor van de Katholieke kerk. Hans en Rina gingen ook mee. Het was een hele indrukwekkende dienst. Wat ik ook vandaag weer zo enorm ervaren heb is de rust die er in me is. Op één of andere manier ervaar ik een stukje acceptatie van de kanker die me me overkomen is en voel ik me ook best rijk wat ik door de kanker allemaal gekregen heb. Daar blijft voor mij het levensverhaal van Jean-Marc ook een rol in spelen. Kijk wat je nog wel kunt en doe er wat mee.

Mijn denkmachine werkt weer op volle toeren.

Druk weekje achter de rug. Elke dag stond er wel iets op het programma mbt mijn herstel: zwemmen, fysio, oncoligisch fitness, bezoekje Roses om wat aanpassingen nog te doen aan mijn prothese bh. Ook natuurlijk nog 2 dagdelen werken. Ik heb veel nagedacht naar aanleiding van telefoongesprek met de bedrijfsarts. Nu aan het eind van de week ben ik zo blij, dat ik "maar" 2 dagdelen hoef te werken. Het besef komt er nu zo langzamerhand, ja: je moet werken aan je revalidatie en herstel. Dit kost veel tijd en energie. Dit is normaal en ik hoef me niet schuldig te voelen dat ik nog niet meer ga werken. Ik moet af van het idee, dat als ik contact heb met de bedrijfsarts dat ik automatisch meer moet gaan werken. Er zijn zat mensen in mijn situatie die nog helemaal niet werken. De andere kant is natuurlijk wel, dat ik mijn werk ook zo leuk vind. Ik heb nu de agenda steeds voor me. Vroeger kon ik alles onthouden, had geen agenda nodig, nu lukt me dat echt niet. Het gaat best goed met me, als ik alles maar goed plan en in een lage versnelling alles uitvoer. Dit is echt heel wennen voor me: ik die alles tegelijk kon: werken, studie, hobby's etc, moet nu echt de knop omzetten en alles evenredig over de week verdelen. Vandaag ook voor het eerst zelf de woonkamer een beurt gegeven. Lang geleden. Het kon lang niet en hoefde ook niet omdat Har thuis was en bijna alles deed in het huishouden. Nu hij weer werkt, moeten we daar ook een andere balans in vinden. Het ging niet snel, maar het is me gelukt. Het voelt dan ook fijn als hij straks thuiskomt dat dit klaar is en dat we dan samen weekend hebben.

Intensieve dag

Het luie leventje is echt voorbij. Vanmorgen eerst wezen zwemmen, daarna naar Arnhem voor mijn eerste afspraak bij het Taborhuis. Het traject wat we nu gaan inzetten, daar heb ik een fijn gevoel bij: Haptomonie, Yoga en medidatie, creatief en reintegratie en werk. Het klinkt heel veel, maar er is een hoop gebeurd met mij en weet zeker dat dit mij heel goed zal doen en een goede balans zal geven tussen mijn gevoel en rationaliteit. Gisteren hadden we nieuwjaarsreceptie op de Vrijgaard, de manier waarop ik omga met mijn kanker werd in de toespraak van de voorzitter apart genoemd. Zelf vind ik de manier waarop ik het doe heel gewoon, pratend vanuit je rationalisme, maar als je over je gevoel na gaat denken, weet je het eigenlijk niet zo goed wat je voelt over alles. Vanmiddag had ik ook telefonisch consult met de bedrijfsarts. Zaterdag kreeg ik opeens een brief van de Arbobunie dat ik afspraak heb met andere bedrijfsarts. Dat gaf me geen prettig gevoel. Het blijkt dat mijn bedrijfsarts niet meer werkt voor de Arbounie. Wat kan je verwachten? Het was een goed gesprek, maar werd er ook een beetje verdrietig van. Hij vindt dat ik nu eerst energie moet steken in herstel ook door middel van de begeleiding die ik van het Taborhuis krijg en nog even moet wachten met uitbreiding van 2 naar 3 dagdelen. Mijn motivatie om van 2 naar 3 dagdelen te gaan vond hij niet de juiste. Heeft niet te maken met wat ik aankan, maar het feit dat ik zo graag wil en natuurljk oh zo graag de touwtjes in eigen handen wil houden. Rationeel weet ik dat hij gelijk heeft, gevoelsmatig is het even heel erg slikken. Over 2 weken heb ik persoonlijk gesprek met hem en gaan we verder praten. Vanmiddag ook nog even bij Jaap Meijer geweest, mijn predikant, waar ik eens in de zoveel tijd even ga bijpraten. Lekker op mijn scheurmonster ( fiets met trapondersteuning) naar Bennekom. Om 17.45 uur was ik thuis, alles donker............Ja dat heb je met een werkende man, is wennen maar wat is het fijn dat hij weer werk heeft. Vandaag ook een aftelklok op mijn Blog gezet (met hulp vanaf Lanzarote) : nog maar 100 dagen, dan ben ik klaar......................

Bijzondere dag

Vandaag een bijzondere dag. De wekker gaat vroeg. Har moet vroeg op, het is zijn eerste dag dat hij zelfstandig gaat rijden. Wat doet het mij goed om de uitdrukking op zijn gezicht te zien: ik ga aan het werk. Hij ging om 08.15 uur de deur uit en was pas om 18.45 uur thuis, nog vol energie. Vandaag ook bij Tineke geweest, mijn vriendin die precies met haar borstkanker een jaar op mij vooruit loopt. Het contact met haar blijft heel bijzonder door de borstkanker, maar ook dat zij al zoveel fases van mijn leven heeft meegemaakt, waardoor een half woord al voldoende is. Samen broodje eten met rosbief: terugkijkend naar de tijd dat we nog collega's waren bij Thuiszorg Op Maat. Samen lachen en beseffen dat we alletwee last hebben van chemodementie en ook een traan als ik de sms van Jilt laat lezen op mijn verjaardag. Delen van trots zijn op haar kinderen en op mijn 2 kinderen. Afgesproken dat we samen naar de sauna gaan. Zij links een amputatie, ik rechts. Vandaag ook weer wezen zwemmen, dat half uurtje zwemmen geeft mij hetzelde gevoel als 25 km wandelen. We zijn nu een week thuis en het lukt me op één of andere manier om het Lanzarote gevoel vast te houden.

Op één hand te tellen

Vandaag heb ik mijn 12e Herceptinkuur gehad, nog maar vijf, is te tellen op 1 hand. Toen ik vorig jaar mijn blog begon, leek het zo eindeloos meer dan 70 weken behandelingen. Nu kan ik zeggen nog "maar" 15 weken. Het eind is in zicht. Toch krijg ik steeds meer weerzin om op de dagbehandeling te moeten liggen tussen al de chemopatienten en elke keer weer de vraag te horen, wat voor kuur krijgt u , dat u niet kaal bent.........ik ben kaal geweest en heb gelukkig die fase achter me. Deze week is het "normale" leven weer begonnen. Het voelt net of dat je heel diep hebt geslapen en nu wakker wordt in een wereld, waar je zo ontzettend ver vanaf bent geweest. Ik moest van de week mijn eerste afspraak maken, mijn agenda stond nog op de week van 5 december. De lege agendabladeren worden vervangen door volle. Toch voelt het ook goed. Ik merk dat de vakantie mij zo enorm goed heeft gedaan, veel meer rust in mijn lijf en minder moe. Hoop als ik toestemming krijg van de bedrijfsarts vanaf volgende week 3 dagdelen te gaan werken. Maandag ben ik weer wezen zwemmen. Ik kreeg de opmerking: u bent wel een vreemde eend hier in het water, hoe komt u zo bruin.............. Ik probeer ook heel bewust mijn afspraken te plannen, niet te veel op 1 dag. Har is gisteren geslaagd voor zijn theorie examen taxi. Vanmorgen ging ik met de taxi naar het ziekenhuis voor mijn kuur: ja hoor Harrie en zijn collega Cor, die hem vandaag inwerkt waren mijn chauffeurs, heel apart, maar wat voelt het goed dat hij weer een baan heeft waar hij waarschijnlijk veel plezier in gaat beleven. Gisteren zijn we voor het eerst samen naar het Helen Dowling Instituut geweest, ook hier heb ik een goed gevoel bij ( het wordt wel saai zo, alleen maar goed gevoel) Vandaag ook bij de Fysio geweest, zij heeft bijna de laatste donkerbruine schilffers , die overal op mijn huid zaten na de bestralingen ook weg gekregen. Als bureaublad achtergrond heb ik onderstaande foto, kan ik nog even nadromen over ons uitzicht op Lanzarote.

Inburgeren is heel moeilijk

Word ik vanmorgen wakker, doe de gordijnen open staat dit voor ons raam, ik heb al zo moeilijk met inburgeren in Nederland en dan dit.

Van 2011 naar 2012.

Gistermiddag zijn we naar de camping gegaan om daar met 13 mensen Oud en Nieuw te vieren. Oudejaarsdag is natuurlijk een dag waarop je terugblikt. Voor mij geld dat dit jaar nog veel meer. Als we door de poort rijden, denk ik aan de woorden op de beurs vorig jaar: Bij ons op de camping is het als de poort inrijd net of je in Frankrijk bent. De woorden die ons deden besluiten om hier afgelopen jaar onze caravan neer te zetten, een plek om mij terug te kunnen trekken tussen alle behandelingen. Een plek en mensen die me zoveel gegeven hebben het afgelopen jaar. Een plek die we waarschijnlijk niet zo hadden beleefd als ik niet ziek was geworden. Al moet ik zeggen dat ik met de warmte van Lanzarote nog in mijn lijf het niet voelt als Frankrijk op dit moment. Ik wist dat het geen gemakkelijke avond zou worden voor mij, de tranen zitten hoog, maar wist ook dat het heel fijn was om Oud en Nieuw hier met deze mensen te mogen vieren.

 

Lekker wezen gourmetten in het Klokhuis, waar we ook al zoveel mooie avonden hebben meegemaakt dit jaar. Dan is het 12 uur en slaan Har en ik de armen om elkaar heen en komen de tranen eruit. Het zijn niet alleen tranen van verdriet, maar ook van opluchting. 2011 zit erop, Januari 2011 kreeg ik te horen dat ik borstkanker had , het hele jaar stond in het teken hiervan. Nu 01-01-2012 mag ik zeggen: nog maar 4 maanden van behandeling, het eind is voorlopig in zicht. Wat 2012 me gaat brengen weet ik niet maar, ik moet vandaag toch ook weer denken aan mijn lijflied, wat me al door zoveel moeilijke momenten heen heeft geholpen: Wat de toekomst brenge Moge, wat ik op mijn Blog gezet in februari. Ik kijk de laatste tijd veel terug op mijn Blog, je beseft dan eigenlijk pas wat je meemaakt allemaal. Vannacht heerlijk in onze caravan geslapen. Vanmorgen hebben we nog even met de mensen die er waren onze nieuwe plek, aan de overkant waar we nu staan, met veel meer zon, ingewijd door nog een slok champagne te drinken.