Aan de Prednison

Sinds afgelopen weekend voelde ik een verdikking onder mijn linker oksel. Wat zou het zijn? Maandag naar de fysio, zij dacht aan een spier. Het voelde voor mij niet goed. Vandaag afspraak met mijn radiotherapeut in het ARTI. Het begint voor mij minder bedreigend te voelen om daar te lopen. Waarschijnlijk gaat het om een spier die zich roert omdat het evenwicht weg is of tewel de balans omdat je maar 1 borst hebt. Ook kan het zo zijn dat ik links meer ga doen om mijn rechterarm te ontzien. Ik heb haar verteld dat ik het gevoel heb niet echt op te knappen, blijf benauwd, kortademig etc. Zij heeft weer een foto laten maken van mijn longen, zag er niet verkeerd uit. Na overleg met de oncoloog is er toch besloten om mij 2 weken aan de prednison te zetten, een paardenmiddel, maar hopelijk schiet ik dan door naar de goede kant. Waarschijnlijk heeft alles te maken met het feit dat mijn longen in het bestralingsgebied hebben gelegen. Ik voel me opgelucht over het feit dat ik serieus word genomen en dat er wat gedaan wordt. Vanmiddag met 2 meiden van de Taboryoga wezen lunchen, uiteindelijk hebben we de hele middag bij elkaar gezeten. Het is zo fijn om even niets uit te hoeven leggen, maar dat deze meiden door hun ervaring gewoon begrijpen wat je voelt en denkt

Werk

Na het bezoek vorige week aan de bedrijfsarts voelde ik me opgelucht. Ik heb het gevoel nog geen enkele periode rust te hebben gekregen, altijd is er wel wat. Nu me voorgenomen om in de maand juli geen enkel artsenbezoek ofzo te maken. Ik wil een maand rust. Terugtrekken op de camping. Gisteren werd ik gebeld door de bedrijfsarts dat het ARTI toch al een arbeidsdeskundigonderzoek wil of de mogelijkheid bestaat dat ik terug kan keren in mijn oude functie. Overdonderd en compleet overstuur. Waardoor? enerzijds het uitgekotste gevoel, ook het gevoel ik ben pas 51 jaar en wil nog zo graag en natuurlijk ook het financiele aspect. Elk uur dat ik werk levert ook geld op, wat we zo goed kunnen gebruiken. Uiteindelijk is er gisteren overleg geweest met bedrijfsarts en mijn psycholoog. Ik krijg mijn rustmaand................. Vandaag voor het eerst naar het ARTI. Ik heb mijn hart gelucht over wat mij allemaal dwars zit en dat ik niet het gevoel heb dat ik op wat voor manier begeleiding heb gehad.Ook heb ik te horen gekregen dat het verzoek via oude bedrijfsarts is gekomen en niet via het ARTI. Dit brengt alles in een ander daglicht: ik zie het nu als bescherming van mijzelf en niet als aanval of ik mijn functie nog kan uitoefenen

2 maanden verder...................

2 maanden na mijn laatste behandeling. 2 maanden pas of maar? 2 maanden geen blog bijgehouden. Ik vond dat ik het kon afsluiten. Ook vond ik het niet prettig meer, zeker in mijn werksituatie als leidinggevende dat iedereen alles kon lezen. Ik ben het schrijven gaan missen, ook merkte ik om me heen dat mensen mijn blog gingen missen. Via JM werd ik op het spoor gezet van een beperkt blog. Het is me gelukt. Wie ik wil kan inloggen met ikvechtdoor@gmail.com en wachtwoord Ikvechtdoor. Wil je het doorgeven, prima , maar laat me wel even weten aan wie. Ja hoe zijn me deze maanden vergaan? Ik vond ze zwaar. Je leeft zo toe naar 19 april en dan denk je klaar/streep eronder, ik ga naar Lanzarote en kom net zo uitgerust terug als in december. Nee dus. We hebben het fijn gehad op Lanzarote in ons paradijsje, maar het was anders. Ik kon me slecht ontspannen, slecht slapen . Het huisje wat niet "mijn huisje" was . Een pracht huisje hoor, maar anders dan onze F1. Op het moment dat we bijna naar huis gingen kon ik me enigzins ontspannen. Daarna dacht ik 10 dagen alleen op de camping en dan moet het beter gaan. Sinds de laatste week op Lanzarote was ik erg benauwd. Je maakt je ongerust , maar krijgt dan toch te horen dat je longen schoon zijn. Vorige week zoveel pijn en benauwd, toch de huisarts gebeld voor een afspraak. Blijkt er toch een beginnende longonsteking te zitten, weer antibiotica. Aan de ene kant boosheid niet weer aan de andere kant opluchting: ik zeg al 6 weken dat er iets niet goed zit. Verjaardag van Casper en Hiske gevierd 27 mei. Ik vond het mooi, maar ook zo heftig. Als je al die mensen ziet: Har en ik, je eigen broer en zus met gezin. Je ex schoonzus. De kinderen van haar en Ries. Ma de Jong en natuurlijk Casper en Marlolein. Als je daar zit besef je ook weer van kanker voor K.. ziekte is. Je ziet Casper, zo hard achteruitgegaan sinds begrafenis van mamma. Ma de Jong: 1 zoon al verloren aan de kanker, de 2e volgt. Haar jongste zoon die niets wil weten van controle. Je nichtjes en neef van Ries en Hester en je eigen kinderen: allemaal belast met die k.. kanker en met de erfelijkheid ervan. Je merkt dan ook dat je je naar je eigen kinderen sterker weer voordoet dan je je voelt. Ze hebben het al zo zwaar. Dan komt AlpesduZes in beeld. Op afstand mogen meeleven met team Ries, wat voelt het goed dat hij het kon waar maken, wat hij aan Ries beloofd had. Je voelt de teleurstelling van Jilt dat hij uitgeloot is. Wat doet het met je dat je smsje krijgt van His, mam ik loop nu de berg op ook voor jou. Ze heeft dit samen met Marjolein gedaan. Wat mooi dat ze dit samen kunnen doen.Vorige week ook naar de bedrijfsarts. Met de angst: ik moet weer werken, nee dus. 31 juli weer terug....