Thuis

We zijn weer thuis, in het koude, natte en grijze Nederland. Ja het heet thuiskomen, maar wat is thuis. Ik vond het vanmiddag heel fijn toen we vanaf Eindhoven naar huis reden, om even een tussenstop te maken bij Geels in Bennekom, waar Hiske en Ruurd werken, even te knuffelen, ja dat voelt thuis. Maar ook zo thuis voelt Charco del Palo. De rust van het eiland. Vanmorgen reden we naar het vliegveld rond 5 uur, je komt dan maar 2 auto's tegen totdat je in de omgeving van het vliegveld bent. Tot net voor het vliegveld is de maximale snelheid 80 km per uur. Dan land je op Eindhoven en ga je naar je auto en rijd naar huis. De drukte de snelheid van het verkeer het vliegt me aan. Ook komt dan ook het enorme besef van hoe intens ik/wij hebben genoten van het ritme op Lanzarote. Hoe blij ik ben dat ik dit heb mogen beleven. Ik heb de laatste week ook vaak terug moeten denken aan een vrouw die gelijk met mij de chemo kreeg. Elke 3 weken zag ik haar, zij was in mei klaar, ik moest nog even. Helaas zag ik haar vanaf september weer terug, zij moest wekelijks terugkomen. Het ging niet goed met haar en ze moest wekelijks chemo krijgen. Even zag ik haar niet tot in november. Wat schrok ik van haar, hoe hard ze achter uit was gegaan. 8 december had ik mijn laatste herceptinkuur voor de vakantie, zij lag tegenover me voor voorlopig haar laatste chemo. Haar wens was voor de kerst dat ze weer met smaak een broodje kaas kon eten. Wat voel ik mij dan rijk dat ik 3 weken volop heb kunnen leven op Lanzarote. Wat heeft het me veel gebracht: minder pijn, moeheid, hele lieve mensen leren kennen etc. Thuis is ook als je vanmiddag thuiskomt en je de enorme stapel post ziet: kaarten voor Har zijn verjaardag en die van mij en met kerstwensen. Wensen vaak met een verwijzing naar het afgelopen jaar. Post die ons raakt. Thuis is ook de Vrijgaard, de camping waar we ons zo fijn hebben gevoeld het afgelopen jaar, ook daar zoveel lieve mensen die meeleven. Het voelt goed om daar morgen naar toe te gaan en het oude oh zo moeilijke jaar uit te zwaaien en het nieuwe hoopvolle jaar in te gaan. Thuis is dus niet gebonden aan een plek op aarde, maar om de mensen die ergens op deze aardbol om je heen staan.

Het zit er bijna op

We zijn bijna aan het eind van ons verblijf op Lanzarote, vakantie wil ik het niet noemen, want het is veel en veel meer. Vrijdag vliegen we terug. Ik denk de laatste dagen veel aan het liedje van Paul de Leeuw: Droomland, wat ik in juli op mijn Blog heb gezet. Een land zonder leed. Zo voelde het voor mij de afgelopen weken. Hier is het tempo laag, we doen wat we willen er is geen drang tot moeten. Hier besef ik nauwelijks dat ik ziek ben en zoveel nog niet kan, wat ik zou willen. Oftewel: Droomland. Morgen zou ik eigenlijk mijn 12e Herceptinkuur krijgen in overleg met de Oncoloog mag het een week later. Ik kan me niet herinneren sinds 10-02-2011, dat ik zolang: wel 4 weken achter elkaar geen medische behandeling krijg. Uitgezonderd natuurlijk mijn dagelijkse Fysio, maar dat heeft me zoveel opgeleverd dat ik dat niet als behandeling ervaar. Ik heb druk email verkeer met mijn ziektekostenverzekering over wel of niet vergoeden van mijn therapie hier. Vandaag kreeg ik een mail, dat ik behoor tot de catagorie: indicatie chronische fysiotherapie ivm lymfeoedeem. Wat inhoud dat ik ook recht heb op fysiotherapie in het buitenland. Aan de ene kant fijn dat ik het vergoed ga krijgen aan de andere kant is er ook het gevoel met beiden benen op de grond te komen staan: Ja ik heb het recht omdat het nodig is en dat ik een handicap heb doordat mijn lymfeklieren zijn verwijderd. Morgen nog 1 keer naar de fysio, nog 1 keer tapas eten met mensen die in de korte tijd hier een speciaal plekje in mijn hart hebben gekregen, nog 1 dag naar de zee luisteren etc. etc. Volgende week begint het medische circus weer.

Mijn 51e verjaardag

 

 

target='ext'>

 

XnPTCUzHVg/Tvok__3RekI/AAAAAAAARN4/HV3-hMBqFWw/s1600/lanzarote4%2B039.JPG'> 

' align='middle' border='0' />

Jarig

Vandaag vierde ik mijn 51e verjaardag. Een dag met een lach en een traan. Vanmorgen wakker gekust door mijn man met het gezang Lang zal ze Leven. De tranen kwamen, het voelde zo dubbel. Daarna op weg naar mijn dagelijkse fysiotherapie. Normaal als ik kom doe ik de poort open en loop door naar de praktijkruimte. Vandaag deed ik de deur open en stond de deur van het woonhuis open. Petra en Migael stonden in de keuken en zongen mij toe. De champagne stond klaar. Het allermooist was het kadootje. Een zorgensteen. Een prachtige steen die je zorgen wegneemt. Daarbij hoor een verhaal. Een verhaal dat ik krijg in het Nederlands. Ontroerend. Terugkomend thuis was er onze zwitserse buurvrouw, die een bakje met lekkere dingen en een Bach doosje met kracht voor mij had. Hapjes gemaakt voor vanavond. Daarna heerlijke tapas gegeten in Arietta. Ondertussen de kinderen gesproken, ik mis ze erg op een dag als vandaag, maar ja ze zeggen zelf ook: we zijn niet uigenodigd. Bijzonder was ook dat vandaag de zon zo sterk mijn slaapkamer in scheen. Vanaf half 5 kwamen mijn gasten. Miqael en Petra, Mieke, Kees, Job en Lenie. Ik krijg een tegoedbon voor de sauna. Ja als je vliegt met Rynair dan is elke gram er 1............. en is een tegoedbon heel prettig. Van Kaatje en Jean-Marc krijg ik een prachtige ketting met een steen die symbolisch staat voor kracht. Sybilla onze buurvrouw voert een flamingo dans voor mij uit. Zelf vond ik het toch belangrijk een woordje te zeggen en vooral Jean-Marc en Migael te bedanken voor wat zij mij als extra hebben gegeven deze afgelopen weken. Har en ik hebben een wensballon gekocht in Teguise, die hebben we met z´n allen op laten gaan, een heel bijzonder gezicht. Ik kijk met een heel warm gevoel terug op deze verjaardag. Foto´s volgen. Ook heb ik veel smsjes en felicitaties via facebook, mail en blog ontvangen. Ook dit doet mij enorm goed.

1e Kerstdag

Vanmorgen eerst naar de fysio, waar beleef je het, dat je op 1e kerstdag naar de fysio gaat. Het gaat heel goed met mijn arm en benen.

Waar vind je zo´n praktijkruimte. Ook zij we wezen zwemmen en snorkelen in ons eigen getijdebad.

Vanmiddag ook naar de Evangelische Gottesdienst in Costa Teguise. We waren wel met 10 man in de kerk, maar het voelde heel goed. Het was erg informeel, Mieke was ook mee en we kregen een speciale begroeting, het was ook een verdubbeling van het aantal bezoekers van vorige week zondag. Het voelde zo goed en vertrouwd: met kerst naar de kerk. De dienst is in andere taal dan je eigen taal. Bijzonder vind ik het dat het toch zo eigen is. Ik vond het heel fijn dat de geloofsbelijdenis uitgesproken werd, gezamelijk. Bij ons in de kerk komt dat maar sporadisch voor. Het is dan fijn dat je je eigen geloofsbelijdenis mee kan doen in je eigen taal. Ook de zegen aan het eind van de dienst is zo hetzelfde als in je eigen kerk. Al met al blij dat we gegaan zijn.

Vanavond lekker aan de kaasfondue. Dit jaar niet uit een zakje, maar zelf gemaakt met alle beperkingen hier van soort kaas etc was het heel goed gelukt en hebben we samen zitten te smullen. Ik voel me heel rustig

Feliz Navidad

Leven zonder agenda

Het leven zonder agenda bevalt goed, overgeven hoe alles komt zoals het komt: heelijk. Boodschappen voor de kerst? Ach wat heb je nodig. Iets vergegen: geen probleem, de supermarkt bij het tankstation in Arietta is toch altijd open.Heerlijk om zo te leven. Helaas gaan we onze laatste week hier alweer in. De tijd vliegt, proberen van alles te verzinnen om hier te kunnen blijven, maar het ziet er toch echt naar uit dat we vrijdag terug moeten. Ook het eten bevalt me hier erg goed, gisteren weer lekkere tapas gehad in Tequise: konijn, inktvis, tortilla etc etc, smullen maar.

Rust, Rust en nog eens rust

Genieten volop van de rust. Het doet mij erg goed. Door de fysio wordt de functie van mijn arm elke dag beter. Het is heerlijk om haast geen pijn meer te hebben. Afgelopen 2 dagen weinig gedaan. Het lukt me om de dag over me heen te laten komen, zoals hij komt. Accepteren dat rust goed voor mij is en niet te veel te willen. Ik hoop dat ik dit vast kan houden als we weer terug zijn. Ik ben erg met mijn verjaardag bezig. Ja ik mag er straks weer een jaartje bijtellen, maar hoe anders voelt het dan andere jaren. Ik heb erg zitten te denken wat wil ik met die dag. Niets doen voelt niet goed. Vieren vind ik ook niet het juiste woord. Een toast uitbrengen op mijn nieuwe levensjaar met de mensen die hier om me heen zijn, dat voelt wel goed. Daarnaast wil ik thuis nog graag iets doen met de kinderen. Vandaag kaartjes gekocht om de uitnodigingen te maken. Teruglopend van de supermarkt naar huis komen de tranen en voel ik me ontzettend verdrietig. Samen zijn we aan de slag gegaan met de tekst. Het resultaat voelt goed. De kaartjes zijn geschreven, natuurlijk in 2 talen, Duits en Nederlands. We praten zoveel duits hier, dat we tegenover elkaar ook al in het duits beginnen. Ik denk deze dagen ook heel veel terug aan de kerstvakanties van vroeger op de Canarische Eilanden met mijn oma, tante, ouders, zusje en broetjes. Ik besef eigenlijk nu pas wat die vakanties voor mij betekend hebben, de manier van kerstvieren: altijd proberen een kerstdienst ergens bij te wonen, in wat voor taal ook. Ik denk dan terug aan de avonddienst in Playa del Ingles, het Stille Nacht zingen op het plein voor de kerk ieder in zijn eigen taal. Toen wij voor het eerst in Playa del Ingles kwamen, was er nauwelijks iets, maar de kerk hadden ze als eerste neergezet, bijzonder. 1e kerstdag las mijn vader het kerstverhaal voor en deden we allemaal wat, muziek maken een gedicht voorlezen etc. Ik bewaar er warme herinneringen aan. Grote verwachtingen had ik toen ik als 19 jarige kerst vierde (voor het eerst sinds mijn 7e) in Nederland,voor mij was het een teleurstelling en ik voelde niets van de warmte die ik al die jaren daarvoor ervaren had. Dit jaar gaan we in Costa Tequise naar de Evangelische Gottesdienst met kerst. Het voelt een beetje als vroeger. Je moet echt zoeken om het plekje te vinden. Vorig jaar hebben we het ook geprobeerd, maar wij hadden gelezen, dat het 1e kerstdag was en wij waren er dan ook , na lang zoeken , maar het bleek 2e kerstdag te zijn.

Cueva de los Verdes

Vandaag zijn we naar de Cueva de los Verdes geweest.

Een mooi vulkanische grot, waar je een rondleiding krijgt. Er moet geklommen en gebukt worden. Bijzonder is het, dat het mij zonder hulp lukt. Ik ben elke dag blij dat ik naar Michael, mijn fysio ga, wat levert het mij veel op. Bij hem in de praktijkruimte hangt de volgende spreuk: Geef elke dag de kans de mooiste van je leven te worden Ik vind hem erg mooi. Na het bezoek aan de grot voel ik mij heel verdrietig en vloeien de tranen weer. Als ik hierover nadenk, denk ik ja: ik dacht gisteren ik heb de laatste drempel genomen voor deze vakantie, maar zo werkt het niet. Ik dacht ook een beetje door de gesprekken die ik met mensen gevoerd heb de afgelopen tijd hier, dat alles normaal is omdat je op een normale manier met mensen over je ziek zijn kan praten. Ik merk dat dit niet voor iedereen zo is. De les die ik hier voor mijzelf uittrek is: Anjo accepteer dat die kanker bij je hoort en dat je er mee moet leren leven. Ook merk ik dat ik bezig ben met mijn verjaardag die er aankomt. We hebben heerlijk in Arrieta gegeten, heerlijke vis,

daarna was ik op. Ook weer even beseffen dat je wel wilt denken dat er niets meer aan de hand is, maar het werkt niet. Vanmiddag lagen we te rusten op ons bedje, toen we opeens een stem die wel erg herkaar was, hoorde zeggen: liggen jullie hier te luieren. Opeens stond Mieke hier, een vriendin die samen met Kees en vrienden van hun geboekt hebben ook hier. Je weet even niet wat er aan de hand is. Het is leuk om te ervaren , dat mensen naar aanleiding van onze verhalen ook hier geboekt hebben. Het is wel raar. We zijn bij hun op bezoek geweest eind november, hun lekker makend met het feit dat wij 3 weken naar Charco del Palo gaan en nu staan ze voor je neus en komen zelfs voor 4 weken...............

Geniet dag ipv denk dag

Vandaag enorm genoten van de dingen om me heen, Vanmorgen kwam onze wervelwind. onze zwitserse buurvrouw, Sybilla. gedag zeggen. Ik had hier nogal tegenop gezien, zij weet dat ik ziek ben, maar we hebben elkaar het afgelopen jaar niet meer gezien en gesproken. Het weerzien was vertouwd en er was niets vreemds. Dit was voor mij de laatste drempel die ik over moest gaan deze vakantie. Ik voel me enorm opgelucht. Vanmiddag heerlijk met Jean-Marc en Kaatje tapas wezen eten in Punta de Mujeras, erg gezellig. Echt een plekje naar mijn hart. Het was een top dag.

Eerste week zit er al weer op

Onze eerste week zit er al weerop. De tijd vliegt voorbij. We laten ons meevoeren met het ritme van de dag. Niets moet, behalve elke dag naar de fysio. Ik heb veel minder pijn dat een week geleden. De pijn in mijn arm komt voornamelijk door de verkleving van mijn schouderblad. Dit is goed te verhelpen. Ook gaat het met mijn benen beter. Ik had nog veel last van droge huid onder mijn voeten tgv de huidinfectie die ik heb gehad. We waren in Costa Teguise om heerlijke tapas te eten, toen we Dr. Fisch tegenkwamen. Een half uur door de visjes aan mijn voeten laten knabbelen en mijn voeten zijn weer als nieuw. Ik denk dat ik helemaal herboren terugkom in Nederland. Ik denk ook veel na als ik op mijn bedje lig en luister en kijk naar de zee. Ik merk dat ik vooral bezig ben met nadenken over de toekomst en dan bedoel ik de toekomst op korte termijn. Lukt het weer om meer te gaan werken? Kan ik straks weer wandelen op de manier die ik graag wil, ga ik bij de groep mensen horen die last blijven houden van vermoeidheid? etc. etc. Niet de controle hebben over dingen, dat vind ik erg moeilijk. Vanmiddag hebben we zitten te praten met mensen, waarvan hij ook erg ziek is geweest dat is al weer wat jaren geleden. Het deed me veel om hun te horen praten, door de tijd heen te leren accepteren, dat je bepaalde zaken niet kunt veranderen, maar wel naar de mogelijkheden kan kijken, die er wel zijn. Er ging zo'n rust vanuit, dat het mij ook vertrouwen gaf, zo hoe weet ik niet, maar alles krijgt wel een plekje. Mooi vond ik ook om te bemerken dat Har zijn gevoelens uitsprak wat alles met hem deed. Ik voel me hier ook heel rustig, kan weer lezen, heb al 3 boeken uit. Onderstaand wat foto's van ons huisje. Het meest linkse is ons huisje.

Gozar de Lanzarote

Afgelopen week gebrobeerd via Har zijn e-reader op Blogger proberen te komen. Lukte met geen mogelijkheid. Voor mij is mijn blog mijn uitlaapklep, waar ik alles op kwijt kan en waardoor ik mijn hoofd leeg kan maken. Ik mis het dan ook als ik dit niet kan. Heel lief van Kaatje en Jean-Marc, de beheerders van ons appartement om mij een laptop beschikbaar te stellen. Vrijdag de 9e zijn we aangekomen. Har voor het eerst zyn verjaardag in meerdere landen gevierd. Aangekomen op het vliegveld de auto opgehaald en op weg naar Charco del Palo. Eerst nog even langs de Eurospar. Het voelt allemaal heel vertrouwd. Het is net of we niet weggeweest zijn. De kerstpullen een plekje gegeven en het is weer helemaal ons huisje. Charco del Palo ligt ongeveer 2 km van de doorgaande weg. Het heerlijke hiervan is dat je hier niets anders hoort dan de zee. Wij zitten weer in Casa Finisterre, dat betekent: het einde van de wereld , zo voelt het ook. Voor de zee, links en rechts zand, heerlijk rustig. Zal van de week wat foto s op mijn blog zetten, kan op deze spaanse laptop even niet het kopptelteken vinden tussen de o en s, dus maar zonder. Het was avond toen we aankwamen. We zagen niet veel, maar het geluid en de geur van de zee voelde heel goed. De eerste dagen was het wel bewolkt maar de temperatuur was goed, dus konden we toen en nu met volop zon buitenleven. Heerlijk wat doet mij dat goed. Uren heb ik al op mijn ligbedje gelegen luisteren en kijken naar de zee. Het is of de moeheid uit mijn hoofd wordt getrokken. Er is het enorme besef van waarom ik aan het begin van mijn behandeling heb gezegd, als de meeste behandelingen achter de rug zijn wil ik terug naar Lanzarote. De gevoelens die ik vorig jaar had voor dit plekje op aarde voelt voor mij/ons als een paradijsje. Hier kom je echt tot rust. Raar is wel dat het aan de ene kant voelt of je niet weggeweest bent terwijl er aan de andere kant zoveel gebeurd is. Even voelde het onwennig om hier met 1 borst rond te lopen, maar na nog geen dag voelde dit ook gewoon: dit ben ik. Ik denk dat naturisme er toe bijdraagt dat een amputatie makkelijker te accepteren is. Maar als ik in de avond mijn jurkje aan heb met prothese, voel ik me ook weer super mooi. Het jurkje wat ik kocht net voor mijn amputatie, toen met het idee , dat kan ik straks niet meer dragen. Nu draag ik het met mijn prothese vol trots. Ga nog proberen om een foto te plaatsen, maar eerst maar eens kijken of het lukt om op de spaanse laptop mijn bericht te publiceren. Ik heb wel erg veel pijn in mijn benen en arm. Ook hier heeft Kaatje een oplossing voor gevonden. Hier in dit dorp zit een duitse manueel therapeut. Hij schrok van mijn spierspanning in mijn benen. Voor mij voelde als een enorme opluchting: ik heb de pijn zovaak aangegeven de laatste tijd en iedere keer werd het afgedaan met: gevolg van de chemo. Hij zegt: het maakt niet uit waar het doorkomt, maar je moet geholpen worden. Ook blijken er toch verklevingen in mijn schouder te zitten. Ik ben nu 2 keer bij hem geweest en voel dat het mijn lijf enorm goed doet. Zijn advies is elke dag komen, als ik in Duitsland was geweest had hij mij 2 keer per dag willen zien. Dat gaat een beetje te ver. Ga nu 1 keer per dag kost wel 25 euro per keer, hoop dat IZZ nog wat gaat vergoeden, tikt behoorlijk aan, maar voel dat het mijn lijf echt goed doet.

Vakantie !!!!

Het is zover. Vandaag heb ik voor het laatst gewerkt. Morgen de Herceptinkuur, alweer de 11e en vrijdag vertrekken we voor 3 weken naar Lanzarote. Het doet veel met me zo deze dagen. In april hebben we onze vlucht geboekt, wat leek alles nog ver weg. Toen met het gevoel van: als we daadwerkelijk naar Lanzarote kunnen, liggen er al veel behandelingen achter ons. Nu is het bijna zover. Het voelt ook best een beetje raar. Vorige jaar om deze tijd ging ik naar Lanzarote met veel meer kanker (hoop ik) als nu, toen wist ik nog van niets. Nu een jaar later ga je terug na het vertrouwde plekje, maar wat is er een hoop gebeurd. De 17e komen onze zwitserse buren van vorig jaar, gelukkig weten ze wat er aan de hand is. Mijn 51e verjaardag komt er aan, kerst, oud en nieuw allemaal momenten die heftiger aankomen dan anders. Inmiddels ben ik erachter dat mijn behandeling niet uit 4 fases bestaat, maar uit 5. Fase 4, Herceptin en fase 5 verwerken ben ik nu volop mee bezig. Voor mij is het ook leren accepteren, dat fase 5 ook erbij hoort. Van een collegaatje had ik ooit een link gehad van een weblog van een patient van ons, ik kon het lange tijd niet lezen. Nu lees ik veel en ook bij haar herken je zoveel van de fases in het hele traject, dat geeft je rust. Zo van het is heel normaal. Vreemd is het ook dat zolang je in de chemo/bestralingen zit, alles volgens protocol, richtlijn gaat, ben je daarmee klaar, dan moet je helemaal alleen zelf je weg gaan zoeken in hoe ga ik of hoe gaan wij het allemaal een plekje geven. Ik heb een goed gevoel bij het traject wat ik voor mijzelf/ons heb uitgekozen. De tranen komen vaak op onverwachte momenten. Zondag in de kerk: de tekst wat heeft 2011 je gebracht. Gisteren tijdens werkoverleg met mijn afdeling. Ik besef heel goed dat ik niet had kunnen werken zoals afgelopen jaar als mijn afdeling en mijn leidinggevende mij niet daarvoor de ruimte hadden gegeven. Gisteren tijdens het overleg wilde ik daar een klein dankwoordje over uitspreken. Opeens vliegt het je allemaal aan, wat er allemaal gebeurd is. Ik denk dat dit mijn laatste bericht is van nederlandse bodem dit jaar.........................................

Sinterklaas avond

Vanavond zijn mijn kinderen geweest Gezellig gegeten. Het was heel fijn om ze om me heen te hebben. Het voelt ook dubbel. Zelf ben je nog zovol van je ziekzijn en de gevolgen, je wilt hun ook gezien het feit dat hun vader ook ziek is niet belasten hiermee. Je geniet volop, maar ook juist op zo'n avond als vanavond besef je ook weer dat je anders in het leven staat: er is een leven voor de kanker en een leven na de kanker. We hadden voor alletwee de stellen een kraslot gekocht. Jilt en Krista hebben wel 8 euro gewonnen. Hiske en Ruurd niets, praat dit maar eens goed.

Een dag met verschillende emotie

Sinds 1 november hebben we een zorgmanager binnen het ARTI. De afgelopen weken een aantal gesprekken gehad met hem. Vandaag ook weer. Ik heb hem natuurlijk in ons eerste gesprek over mij en mijn ziek zijn verteld. Vandaag in het gesprek, zei ik op een gegeven moment: ho besef wel dat ik het afgelopen jaar maar 2 dagdelen per week gewerkt heb. Zijn antwoord: Je ziet er zo energiek uit dat ik dat vergeet. Het gaf me een heel fijn gevoel. Vanmiddag ook naar Roses voor het uitzoeken van mijn prothese samen met Harrie. Ik kwam binnen met nog een beetje euforistisch gevoel, dat ik lekker gewerkt had vandaag. Je word dan gelijk in een andere wereld gedrukt, de wereld van je amputatie. De tranen kwamen dan ook snel. Karin van Roses is een plezierig iemand . Zij gaf ons op een prettige manier advies. Bijzonder vind ik ook dat ze bij Roses de standaard BH's extra mooi maken dmv kantrandjes. Een mooie prothese, voelt heel vrouwelijk, 2 bh's rijker en 200 euro armer weer op weg naar huis. Op het station aangekomen zoeken naar mijn fiets: geen fiets meer. Dan knapt er iets in je: net zoveel geld moeten uitgeven en nu je 3 jaar oude fiets weg. Dacht eerst dat de verzekering al afgelopen was, heb nu hoop dat het niet zo is. Al met al een dag van een lach en een traan.

2 dagen cursus gehad

Net terug van 2 dagen OR cursus, netjes mijn middagslaapje gedaan, maar het was goed vol te houden en weer heel leerzaam en gezellig. Enorm voldaan gevoel. Nu moe, maar net zo moe als anders na een cursus. Heb toch het idee dat mijn hoofd minder een wattenbol is.

Hier gaat het om !

 

Bovenstaand gebed kwam ik gisteren tegen, ik vind het veelzeggend. Vandaag zijn we wezen wandelen. Heb zitten te twijfelen wandelen met collega's op Posbank, maar durfde nog niet: erg veel op en neer. We zijn de St. Nicolaastocht in Oosterbeek gaan lopen. Een tocht die we vaker lopen, vanwege de lekkere erwtensoep onderweg en op het eind een speculaaspop en een ontmoeting met Sinterklaas . Aangekomen bij het startburo, was ik boos oftewel last van zelfmedelijden: ik wil geen 10 km lopen maar 25. Dan ga je lopen en merk je voor het eerst sinds lange tijd dat het lopen je weer energie geeft en geen energie kost en dan kan ook het genieten beginnen. Ik heb echt heerlijk gelopen: wind en regen in je gezicht: genieten. Het was maar goed dat Harrie bij me was, anders was ik bij de splitsing niet voor de 10 maar voor de 15 gegaan. Al waren er toch ook heel wat bergjes. Het bovenstaande gebed speelde de hele tijd door mijn hoofd en ik denk ook dat de tekst erin mijn opdracht is voor mijzelf de komende tijd. Vrijdag ben ik ook voor het eerst wezen zwemmen met prothesebadpak. Ik had de bibbers. Alles bleef netjes zitten dus deze drempel zijn we ook weer over.

Heb mijn cardiologische APK weer binnen.

Vandaag hadden we echt een artsen dag. Vanmorgen vroeg naar fysio. Daarna met Har naar reumatoloog. Ik schrok van de ernst van de artrose in zijn handen. Ook was het Urinezuur weer toegenomen. Al met al weer reden tot medicatieverhoging en weer aan de prednison. Dit moet de pijn doen afnemen. Ook kreeg hij de waarschuwing mee: pas op wat je met je handen doet, geen overbelasting. Daarna zijn we naar Rijnstate gegaan. Ik had mijn 3 maandelijkse echo van mijn hart en bezoek cardioloog. Gelukkig was alles goed. Je voelt dan enorme opluchting: je mag weer 3 maanden Herceptin, eigenlijk een beetje de toverbal bij de soort kanker die je hebt. Sprak vanmiddag ook iemand die ik ken van de dagbehandeling. Zij heeft 5 weken moeten stoppen met de Herceptin ivm achteruitgang van de hartspier. Ik wil zo graag 19 april klaar zijn, dat je geen uitstel wil. Het deed mij goed om te horen dat de vrouw die ik sprak ook nog zoveel spierpijn heeft en nog meer kilo's is aangekomen dan ik . Het doet mij goed dat ik bevestiging krijg dat de klachten die ik heb ook anderen hebben. Gisteren naar het Helen Dowling Instituut in Utrecht voor mijn 2e intakegesprek. Wat mij het meest heeft getroffen is het feit dat ik mijn ziek zijn beleef als een doorsnee kankerpatiënt. Met andere woorden: ik ben een doodnormale kankerpatiënt met alles wat daarbij hoort. Ja ik heb een levenbedreigende ziekte . Ja ik heb zware behandelingen ondergaan. Ja ik ben verminkt. Ja ik leef. Ja ik mag tijd en energie steken in lichamelijk en mentaal herstel op de manier die bij mij past. Dit voelt goed. Het gesprek kwam ook op de hulp die wij ooit hebben gehad toen Casper kanker kreeg. Wij toen jonge ouders met dochter van 3 en zoon van 3 maanden. Ik zal het nooit vergeten. Het gesprek dat we één van de eerste dagen van januari hadden met de chirurg: Meneer de Jong, de situatie is zeer ernstig: als er meer dan 1 metastase is dan opereren we niet, dan is het dweilen met de kraan open. De kans is groot dat u een colonstoma krijgt, impotent wordt en een urinestoma. U krijgt een oproep voor de operatie. Tot ziens. Na 10 minuten stonden we weer buiten. Wat is er nu op Psychosociaal opzicht veel veranderd. Wat veel mogelijkheden. Wij gaan echtpaargesprekken krijgen. Harrie heeft nog weinig te maken gehad met kanker. Hij leeft naast een vrouw die kanker heeft, partner is geweest van iemand met kanker en ook nog eens werkt in de kankerzorg. Ga daar maar eens een balans in zien te vinden. Daarnaast wil ik ook nog iets voor mezelf in de vorm van creatieve verwerking of haptonomie. Dit omdat ik een heel goed kan rationaliseren , maar mijn gevoel dus ga uitschakelen. Ik hoef het niet alleen te doen.

Tegenoffensief

Ik ben met een tegenoffensief begonnen. Ik ben het zat dat ik geen vooruitgang bemerk. Ik heb alle vitaminepillen die ik nog in huis kon vinden , druppels die de lever extra ondersteunen en tot slot paddo-extract van de acupuncturist ingenomen en ga ik de komende tijd innemen. Dan moet mijn lijf toch echt een oppepper krijgen. Ik vind zelf wel dat ik verstandig bezig ben geweest de afgelopen dagen. Heel veel rust genomen, met andere woorden: eigenlijk niets gedaan.
Ook uitnodiging voor een etentje in Zeewolde en afspraak over meedenken over Sensiform allemaal naar volgend jaar doorgeschoven. Niet makkelijk maar het moet. Ik ben heel veel aan het denken. Ik ben nu bijna een jaar ziek. Over 18 dagen vertrekken we naar Lanzarote. Ik kijk er enorm naar uit, maar je denkt ook terug aan vorig jaar toen we mijn 50e verjaardag daar vierden. Ik voelde me al niet echt top, kreeg eten niet weg en erg moe. Je wijt dan toch alles aan een druk leven, werken en daarnaast bezig met je mastermodule. Niet dus. Ik ga nu terug, maar ben niet meer de Anjo van toen, ik ga verminkt terug, ik ga mensen terugzien, die ik een jaar niet heb gezien. Mensen die mij alleen gezond kennen.
Ik weet dat ik het aankan, maar je bent er wel mee bezig. Ook ben ik best met het verleden bezig. Ik ben erg druk met facebook, contacten zoeken uit mijn schoolperiode , maar ook uit de schoolperiode van de kinderen. Het is net of je alles opnieuw aan het beleven bent. Ik ben op facebook vrienden geworden met Hiske en Jilt hun kleuterjuf. Ik kreeg een berichtje van haar, in mijn berichtje terug schreef ik o.a. dat ik heimwee voel naar de Vrije School tijd van de kinderen, dat ik nu nog de kooraap kan ruiken als het 11 november is. Het is net of alle mooie dingen die ik heb meegemaakt in mijn leven, ik nu herbeleef.

Je kunt zo blij zijn met kleine dingen.

Vanmiddag zijn Jilt en Krista even langs geweest. Ze kwamen mijn sjaal brengen. Een paar weken geleden zag ik Krista haar sjaal, vond hem mooi. Hij was gemaakt door haar moeder, Die wilde er ook wel één voor mij maken. Krista is de wol gaan uitzoeken, veel mooie kleuren. Het resultaat is mooi. Het voelt ook bijzonder, een sjaal met kleuren die zo speciaal voor mij zijn samengesteld. Heb ook even mijn badpak laten zien . Krista vond het een mooi badpak. Jilt zijn reactie was op de zwemprothese: als hij op strand zou liggen, dan zou ik denken dat het een kwal zou zijn, lijkt er helemaal op. Heerlijk dit soort opmerkingen: de humor ervan in blijven zien.

Balen weer aan de antibiotica

Vanmorgen bij de huisarts geweest, ik had het vermoeden, dat ik een urineweginfectie had, het blijkt zo te zijn. Balen, Balen, Balen, weer een week antibiotica. Ik wil gaan opbouwen en elke keer laat dat lijf me in de steek. Het is misschien wel een verklaring waarom ik van de week zo ontzettend moe was. Komend weekend zouden we naar vrienden gaan: lekker eten, lekker de sauna bij hun in. Helaas heeft zij gordelroos en heeft de radiotherapeut mij geadviseerd om niet te gaan. Ook balen had me hier enorm op verheugd. Maar gelukkig schijnt de zon buiten en kunnen we lekker naar buiten en over 22 dagen hopen we lekker in de zon op Lanzarote te zitten.
De kanker kan ook goede zaken brengen. Doordat ik met van Gerwen taxi naar de bestralingen ging, wist ik dat ze een chauffeur in Ede zochten. Har, gaat vanaf 01-01-2012 daar werken. Met andere woorden het eerste positieve bericht voor 2012 is er.

Opgelucht

Vandaag telefonisch consult gehad met de bedrijfsarts. Ik vond het eigenlijk wel tijd worden dat ik mijn werkuren zou gaan uitbreiden van 2 naar 3 dagdelen.
Ik had zoiets van 9/12 vertrekken we voor 3 weken naar Lanzarote en daarna moet het toch over zijn met die stomme moeheid. Goed gesprek met de bedrijfsarts.
Gewoon doorgaan met 2 dagdelen en half januari praten we verder. De opluchting die ik voel is enorm, ik hoef de komende 2 maanden niet na te denken over meer werken. Iets wat ik zo graag wil, maar waarvan mijn lijf zegt Anjo: dat wil ik als lijf nog niet. Ik verlang naar 9/12 3 weken rust alleen de oceaan horen. Hoop dat het me goed gaat doen. Ik ben zo moe.

Knokken

Ik ben erg bezig om mijn conditie en afweer weer op pijl te krijgen. Het is echt knokken. Geniet volop van de prachtige natuur in onze achtertuin. Wat een rust gaat hiervan uit. Gisteren weer 7,5 km wezen lopen. Volgende week hoop ik te gaan zwemmen Vandaag voor het eerst weer naar het Oncologisch Sportuurtje. In eerste instantie voelde ik weerstand. Bij dit krakkemikkig zooitje hoor ik niet. Al snel kwam het besef dat ik ook krakkemikkig ben en dus bij dit zooitje hoor. Het is heel fijn om te sporten bij Oncologisch Fysiotherapeut. Zij weet waar ze het over heeft en dit kan een normale sportschool je niet bieden. Het was fijn om te merken dat mijn beenkracht nog prima was ondanks de spierpijn. Ik kon nog 190 kilo wegduwen. Ook vind ik het heel fijn dat zij heel bewust is, wat Herceptin met je hartspier kan doen en hier gaan we dus ook op trainen. Positief vind ik ook om te ervaren dat mensen mij nu weer herkennen op straat.