Yes, weer een stap verder

Vandaag mijn cardiologische APK weer gehad. Mijn hartspier blijft het goed doen dus groen licht voor mijn laatste 3 Herceptinkuren. Wat een heerlijk gevoel. Van Har mooie bos bloemen gekregen. Mijn laatste kuur 19 april valt een beetje samen met de lente en nu leef je naar de lente toe. Nog maar 49 dagen........................................

Met de maalstroom mee

Wat kan er toch een hoop gebeuren in een kleine week. Je merkt steeds weer dat het tempo van het leven in Nederland voor mij eigenlijk te snel is, voor mijn gevoel moet ik alle zeilen bijzetten om dit bij te kunnen benen. Ik ben nu een jaar ziek, dit houdt in dat ik niet meer volledig mijn salaris krijg. Het doet ontzettend veel pijn. Je werkt keihard binnen je mogelijkheden maar toch moet je financieel inleveren. Ook voel ik een enorm stuk boosheid over mijn lijf en geest dat (nog) niet wil wat ik wil. Donderdag voor het eerst naar de meditatie en ontspanningsgroep via het Taborhuis van William Yang geweest. Het was heel bijzonder. Allemaal kankerpatiënten, partners daarvan of nabestaanden, maar allemaal in een andere fase, de 1 net van start met de chemo de ander al een jaar klaar. Ik kon me volledig overgeven, na afloop had ik een sauna gevoel. Wat me het meest heeft geraakt waren de woorden: we gaan nu naar de mens achter de patiënt, partner of nabestaande. Zie hoe mooi je bent als mens. Nu ik dit typ, komen de tranen weer. Het was zo bijzonder om dat te voelen en te ervaren: ja ik ben ook nog een waardevol mens, naast het lijf van dat mens-zijn wat zoveel schade heeft opgelopen door alle behandelingen. Gisteren zijn we naar Frank en Dieuwke gegaan eindelijk. Ze zouden afgelopen jaar naar de Vrijgaard komen, maar het was teveel toen voor me. In november zouden we naar hun toegaan, ook dat ging niet door: Dieuwke had gordelroos en ik kreeg het advies van mijn behandelend arts om ivm mijn verminderde weerstand niet te gaan. Ik vond het heel fijn om over Lanzarote met hun te kunnen praten. Zij waren in 2010 onze buren in Charco en het klikte meteen. Zij snappen ook wat ik/wij zo fijn vinden in Charco. Op de één of andere manier kwam mijn Lanzarote gevoel weer helemaal boven: Droomland. Bijzonder is het ook om je zo vertrouwd bij mensen te voelen, die je eigenlijk nog maar heel weinig gezien hebt. Het was erg gezellig. Lekker gegeten,wijntjes gedronken, spelen met de I-pad voor de foto's grapjes en natuurlijk genieten van hun sauna in de tuin. Ook was het heerlijk om gewoon achterover te kunnen leunen zonder je zelf ergens druk over te maken.

Echo

De laatste week last van verdikking bij mijn sleutelbeen, toch maar even aan een arts laten zien, zij dacht dat het waarschijnlijk niets bijzonders was, maar toch voor de zekerheid een echo, inderdaad waren er geen rare zaken te zien, wel vocht. Toch wel fijn dat je nu zeker weet dat je je daar ook niet ongerust over hoeft te maken. Afgelopen zaterdag had ik vergadering van VRIJ het duurde langer dan ik dacht en aansluitend naar vrienden om te eten en te kaarten. Ik dacht dat ga ik dus niet redden, maar het ging hartstikke goed, het hielp natuurlijk ook , dat wij vrouwen tot 2 keer toe van de mannen wonnen. Zondag nog energie over om 12 km te wandelen. Het was heerlijk: je ziet nog een stukje winter en je proeft al een klein stukje lente.

Ik voelde me echt heel lekker, zolang geleden dat ik wel 2 dagen achterelkaar zoveel energie had, ik heb ervan genoten. Zondagavond om 20.00 ging wel het kaarsje uit en ben ik naar bed gegaan, maar met een heel voldaan gevoel.

Verwendagje

Ik kreeg vanmorgen te horen dat ook deze week de groep van William Yang wegens ziekte geen doorgang kon vinden. Balen en nog eens balen. Het Taborhuis gebeld hoe nu verder, voor mijn gevoel wordt alles wat ik zou gaan doen vroegtijdig afgeblazen. Bijzonder en fijn vond ik dat mijn begeleider mij al snel belde. Als het goed is start volgende week toch de ontspanningsgroep. Omdat de cursus werk en reintegratie niet doorgaat en dit juist voor mij op dit moment zo'n groot punt is, ga ik hiervoor individueel iets doen via het Taborhuis. Volgende week vrijdag heb ik een afspraak met iemand die hier in gespecialiseerd is. Een lege dag voor me, wat ga ik doen, dacht ik vanmorgen. Mijn eerste gedachten waren: rooster maken en verder werkzaamheden afhandelen voor mijn werk. Toen ik daar verder over nadacht, dacht ik , dit is niet juist, op mijn programma vandaag stond juist ontspanning. Hoe kan ik dit nu toch voor elkaar krijgen?? De oplossing was snel gevonden: ik trakteer mezelf op een saunabezoek. Ik ben naar Lunteren gegaan, de sauna waar ik als sinds 1984 kom. Het voelde zo fijn en ik kon mij heel goed ontspannen, natuurlijk een lekkere zalmsandwich gegeten. Ik vond het wel heel bijzonder dat ik hier totaal geen last had van het feit dat ik met 1 borst rondloop terwijl ik dat in Emst wel had. Ik denk dat het ook komt dat deze sauna zo vertrouwd voor me is. Daarna nog even langs Geels, we willen graag een hoofdbord bij ons bed. His heeft er één gemaakt voor de winkel Wat kan die dochter van mij dat toch mooi en wat leuk dat ze er ook één voor ons wil maken. Al met al kijk ik met een fijn gevoel terug op deze dag.

Nog maar 3 kuren te gaan

Vandaag mijn 18e Herceptinkuur gehad , de 22e keer dat ik op de Oncologische Dagbehandeling verbleef het afgelopen jaar. Het eind komt nu echt in zicht wat verlang ik ernaar. Niet op donderdag mijn kuur, dit omdat ik de komende weken via het Taborhuis een ontspanning en meditatiecursus volg op donderdag. Morgen de 1e keer. Ik hoop dat het me rust geeft vooral om te kunnen slapen, want het slapen blijft hopeloos. Heb wel slaapmedicatie, maar die wil ik niet zoveel gebruiken. Van de week pilletjes gehaald van Dr. Vogel, tegen het nachtelijk transpireren. Oftewel overgangsprobleempje, lachen is het dan als je de bijsluiter leest waar ze over gebruikadvies praten bij borstvoeding en zwangerschap..... Mogelijk gaat het nu ook financieel gevolgen hebben dat ik nog niet 100% arbeidsgeschikt ben, iets wat ook aan mij vreet, je zo machteloos voelen daarover. Je wilt zo graag, maar je lijf niet. Ik merk ook dat ik moeite heb met het feit dat ik weinig vooruitgang zie, vooral wat betreft mijn concentratie. Ik weet dat ik de rust moet bewaren: ik ben nog niet eens klaar met mijn behandelingen en voor herstel staat gemiddeld een jaar, maar het voelt zo anders. Gelukkig komt het campingseizoen er ook al weer snel aan, ik denk dat de rust daar me ook weer heel goed gaat doen.

Wie neemt mijn arm een dagje over....

Pijn en nog eens pijn, ja ik weet dat het normaal is bij de ok die ik gehad heb, maar ik zo zou graag 1 dagje mijn arm van me af willen schudden en 1 dag geen pijn hebben.

Goede uitslag

Vandaag samen naar de chirurg voor de uitslag van de MRI. Yes: positief nieuws: afwijking links in onveranderd en er is geen sprake van maligniteit. Rechterborstwand geen afwijkingen. Er zit alleen wat pleuravocht, waarschijnlijk ten gevolge van de bestraling, daar krijg ik over 3 maanden nog een longfoto voor, maar dat is pas over 3 maanden. Wat voel je op dat moment: ongeloof, blijdschap een gevoel van het is niet voor niets het gevecht dat ik lever tegen mijn kanker. Het gevoel wat het meest is overheerst is: opluchting, ik ben nu weer een hele grote stap verder naar 19 april, de datum van mijn laatste Herceptin kuur. Het aftellen kan echt beginnen. Nu nog 1 hobbel: eind februari onderzoek cardioloog of mijn hartspier niet aangetast is door de Herceptin. Ik kreeg namens al mijn collega's een prachtige bos bloemen, wat doet je dat goed, ook de reacties van Har en de kinderen raken me en de smsjes die ik krijg. Ja 19 april komt in zicht maar ook 25 april, de datum dat we teruggaan naar Lanzarote, heerlijk. Vanavond hebben de jaarlijkse vergadering van de VvE van ons appartementcomplex, vorig jaar was het net de dag dat ik te horen kreeg, dat er ook links mogelijk een afwijking was en vertelde ik tijdens de vergadering dat ik over 2 dagen met de chemo zou starten, nu een jaar later zo veel verder in het traject en dan ook nog eens zulke mooie berichten vandaag.

Afleiding

Het afgelopen weekend druk geweest met het organiseren en maken van een 7-gangen diner. Alles viel goed in de smaak bij onze gasten en het heeft mij veel afleiding bezorgd. Ook veel genoten van het mooie winterweer. Lopen, lopen en nog eens lopen, heerlijk. Al met al is het me gelukt om dinsdag, als ik de uitslag krijg van de MRI even op de achtergrond te plaatsen. Nu begint het echt te kriebelen: wat zal de uitslag zijn: ik voel me redelijk goed, ben nog bezig met de Herceptin, het kan haast nu niet fout zijn, aan de andere kant, die onzekerheid dat je lichaam je weer in de steek laat. Over 48 uur heb ik zekerheid.

Oncoloog en MRI

Gisteren bij de Oncoloog geweest , zij was tevreden en vond dat ik goed bezig was met Taborhuis en sporten. De bevestiging voor mijzelf dat ik goed bezig ben, doet me goed. Ik vind het heel moeilijk om te accepteren dat mijn lijf zo anders is dan voor de chemo, het maakt je ook onzeker: wat is normaal en wat niet. De bevestiging van de Oncoloog geeft mij net dat steuntje in de rug wat ik zo hard nodig heb. Vandaag heb ik ook mijn MRI gehad. Wat voel je je daar een nummer en wat voelthet voor mij als lopende band werk. Ik werd gehaald en er werd tegen mij gezegd: we gaan een MRI van uw borsten maken, heeft u al eens eerder een MRI gehad? Ik dacht man lees de aanvraag eerst voordat je zoiets zegt. Tijdens de scan lig je dan te denken: wat zal de uitslag zijn. Je denkt dan ook weer terug aan de MRI van vorig jaar, waar ook op mijn linkerborst wat te zien was, na punctie bleek het niet om maligniteit te gaan. Je beseft heel goed dat dit nu ook kan gebeuren en daarnaast natuurlijk de angst dat het niet goed is. Dinsdag krijg ik de uitslag. Als de uitslag goed zal zijn: dan durf ik echt te gaan geloven dat ik 19 april een punt achter mijn behandelingen kan zetten.