2 maanden verder...................

2 maanden na mijn laatste behandeling. 2 maanden pas of maar? 2 maanden geen blog bijgehouden. Ik vond dat ik het kon afsluiten. Ook vond ik het niet prettig meer, zeker in mijn werksituatie als leidinggevende dat iedereen alles kon lezen. Ik ben het schrijven gaan missen, ook merkte ik om me heen dat mensen mijn blog gingen missen. Via JM werd ik op het spoor gezet van een beperkt blog. Het is me gelukt. Wie ik wil kan inloggen met ikvechtdoor@gmail.com en wachtwoord Ikvechtdoor. Wil je het doorgeven, prima , maar laat me wel even weten aan wie. Ja hoe zijn me deze maanden vergaan? Ik vond ze zwaar. Je leeft zo toe naar 19 april en dan denk je klaar/streep eronder, ik ga naar Lanzarote en kom net zo uitgerust terug als in december. Nee dus. We hebben het fijn gehad op Lanzarote in ons paradijsje, maar het was anders. Ik kon me slecht ontspannen, slecht slapen . Het huisje wat niet "mijn huisje" was . Een pracht huisje hoor, maar anders dan onze F1. Op het moment dat we bijna naar huis gingen kon ik me enigzins ontspannen. Daarna dacht ik 10 dagen alleen op de camping en dan moet het beter gaan. Sinds de laatste week op Lanzarote was ik erg benauwd. Je maakt je ongerust , maar krijgt dan toch te horen dat je longen schoon zijn. Vorige week zoveel pijn en benauwd, toch de huisarts gebeld voor een afspraak. Blijkt er toch een beginnende longonsteking te zitten, weer antibiotica. Aan de ene kant boosheid niet weer aan de andere kant opluchting: ik zeg al 6 weken dat er iets niet goed zit. Verjaardag van Casper en Hiske gevierd 27 mei. Ik vond het mooi, maar ook zo heftig. Als je al die mensen ziet: Har en ik, je eigen broer en zus met gezin. Je ex schoonzus. De kinderen van haar en Ries. Ma de Jong en natuurlijk Casper en Marlolein. Als je daar zit besef je ook weer van kanker voor K.. ziekte is. Je ziet Casper, zo hard achteruitgegaan sinds begrafenis van mamma. Ma de Jong: 1 zoon al verloren aan de kanker, de 2e volgt. Haar jongste zoon die niets wil weten van controle. Je nichtjes en neef van Ries en Hester en je eigen kinderen: allemaal belast met die k.. kanker en met de erfelijkheid ervan. Je merkt dan ook dat je je naar je eigen kinderen sterker weer voordoet dan je je voelt. Ze hebben het al zo zwaar. Dan komt AlpesduZes in beeld. Op afstand mogen meeleven met team Ries, wat voelt het goed dat hij het kon waar maken, wat hij aan Ries beloofd had. Je voelt de teleurstelling van Jilt dat hij uitgeloot is. Wat doet het met je dat je smsje krijgt van His, mam ik loop nu de berg op ook voor jou. Ze heeft dit samen met Marjolein gedaan. Wat mooi dat ze dit samen kunnen doen.Vorige week ook naar de bedrijfsarts. Met de angst: ik moet weer werken, nee dus. 31 juli weer terug....