Heb mijn cardiologische APK weer binnen.

Vandaag hadden we echt een artsen dag. Vanmorgen vroeg naar fysio. Daarna met Har naar reumatoloog. Ik schrok van de ernst van de artrose in zijn handen. Ook was het Urinezuur weer toegenomen. Al met al weer reden tot medicatieverhoging en weer aan de prednison. Dit moet de pijn doen afnemen. Ook kreeg hij de waarschuwing mee: pas op wat je met je handen doet, geen overbelasting. Daarna zijn we naar Rijnstate gegaan. Ik had mijn 3 maandelijkse echo van mijn hart en bezoek cardioloog. Gelukkig was alles goed. Je voelt dan enorme opluchting: je mag weer 3 maanden Herceptin, eigenlijk een beetje de toverbal bij de soort kanker die je hebt. Sprak vanmiddag ook iemand die ik ken van de dagbehandeling. Zij heeft 5 weken moeten stoppen met de Herceptin ivm achteruitgang van de hartspier. Ik wil zo graag 19 april klaar zijn, dat je geen uitstel wil. Het deed mij goed om te horen dat de vrouw die ik sprak ook nog zoveel spierpijn heeft en nog meer kilo's is aangekomen dan ik . Het doet mij goed dat ik bevestiging krijg dat de klachten die ik heb ook anderen hebben. Gisteren naar het Helen Dowling Instituut in Utrecht voor mijn 2e intakegesprek. Wat mij het meest heeft getroffen is het feit dat ik mijn ziek zijn beleef als een doorsnee kankerpatiënt. Met andere woorden: ik ben een doodnormale kankerpatiënt met alles wat daarbij hoort. Ja ik heb een levenbedreigende ziekte . Ja ik heb zware behandelingen ondergaan. Ja ik ben verminkt. Ja ik leef. Ja ik mag tijd en energie steken in lichamelijk en mentaal herstel op de manier die bij mij past. Dit voelt goed. Het gesprek kwam ook op de hulp die wij ooit hebben gehad toen Casper kanker kreeg. Wij toen jonge ouders met dochter van 3 en zoon van 3 maanden. Ik zal het nooit vergeten. Het gesprek dat we één van de eerste dagen van januari hadden met de chirurg: Meneer de Jong, de situatie is zeer ernstig: als er meer dan 1 metastase is dan opereren we niet, dan is het dweilen met de kraan open. De kans is groot dat u een colonstoma krijgt, impotent wordt en een urinestoma. U krijgt een oproep voor de operatie. Tot ziens. Na 10 minuten stonden we weer buiten. Wat is er nu op Psychosociaal opzicht veel veranderd. Wat veel mogelijkheden. Wij gaan echtpaargesprekken krijgen. Harrie heeft nog weinig te maken gehad met kanker. Hij leeft naast een vrouw die kanker heeft, partner is geweest van iemand met kanker en ook nog eens werkt in de kankerzorg. Ga daar maar eens een balans in zien te vinden. Daarnaast wil ik ook nog iets voor mezelf in de vorm van creatieve verwerking of haptonomie. Dit omdat ik een heel goed kan rationaliseren , maar mijn gevoel dus ga uitschakelen. Ik hoef het niet alleen te doen.