Ruim 100 handjes schudden verder

Vanmorgen eerst naar mijn eigen kerk. Het deed wat met me dat het lied wat we gaan zingen op de begraafplaats nu ook gezongen werd. Daarna met Har en Hiske naar Pijnacker, waar vanmiddag gelegenheid was om afscheid te nemen. Meer dan 100 mensen zijn er geweest. Veel mensen vroegen: ben jij nu Anjo, we hebben zoveel van je moeder gehoord over je, ze was zo bezorgd hoe het met je ging en wat je allemaal moet doormaken. Het troost me om dat te horen ook voel je verdriet dat ze dit niet naar mij zelf heeft kunnen uitspreken. Misschien is het ook zo dat als het je eigen kind betreft je als moeder je lamgeslagen voelt. Op zo'n middag als vandaag wordt je ook weer met je neus op de feiten gedrukt hoe beperkt je zelf nog bent: al die prikkels om je heen. Na ruim 100 handjes geschud te hebben is mijn arm 3 keer zo dik, je staat daar vantevoren niet bij stil, dus dinsdag en woensdag maar proberen om links handjes te geven. De liturgie voor de dienst is klaar, ik heb er een goed gevoel bij. Ik verlang erna om morgen naar de Fysio te gaan. Weet dat het moment daar niet leuk zal zijn, maar hoop dat het resultaat dan toch is: minder pijn. Net ook online ingescheckt voor Lanzarote: ik kan het haast niet bevatten dat we 1 week na de begrafenis daar al uit de lucht vallen. Alles rondom het overlijden van mijn moeder kan ik net behappen, alles wat daarna komt haast niet. Toch wil ik donderdag heel bewust mijn laatste behandeling afsluiten, ik heb zo naar die datum toegeleefd.