Een bewogen dag

Het was een heel bewogen dag. Vanmorgen al heel vroeg wakker, His had al halverwege de nacht haar matras aan mijn voeteneind gelegd. Ze kon niet slapen van het geluid van de koeling en van de kerkklok. Opgestaan en eerst naar mamma, glasplaat eraf kaarsjes aansteken. Het voelde voor mij goed om dit even alleen te doen. Gisteren had ik een mail van onze wijkpredikant met de volgende woorden: Ook al gaf ze je soms weinig, ze betekende wel heel veel voor je. Ja ze was mijn moeder, wij hebben elkaar niet kunnen vinden tijdens mijn ziekzijn. Ja , je hebt maar één moeder en als je dan bij haar staat voel je een enorm verdriet over het feit dat je elkaar niet hebt kunnen vinden. Ook bracht deze mail mij, dat ik mijzelf mocht toestaan dat ik ook recht had om verdriet te hebben. Ik had in eerste instantie zo iets van: nee ik heb niet het recht om verdrietig te zijn, dat recht is voorbehouden aan mijn zus en broers. Natuurlijk botste het vanmorgen even tussen mijn zus en mij, als je dan vanavond op weg naar huis in de auto zit met Hiske en Jilt en met hun praat en hun bezorgdheid naar jouw voelt, is er ook een bepaalde rust over de dag zoals hij was. Ik heb het gevoel dat we met elkaar een opzet gemaakt hebben voor de afscheidssienst, waar we ons allemaal in kunnen vinden. Heel bijzonder was het voor mij om te ervaren, hoe His de coördinatie op zich heeft genomen om met de kleinkinderen samen iets voor te bereiden voor de afscheidsdienst. Het is goed zo.