Vanmorgen was het de laatste keer van 6 sessies TaborYoga van William Yang. Onvoorstelbaar dat je in 6 keer zo eigen met mensen kan worden.
Een mede cursist had het ook al verwoord: ik zit niet te wachten op kankervriendjes en wil dit ook niet, maar nu heb ik ze toch.
Zelf heb ik vandaag onderstaande tekst voorgelezen:
De enige wereld.
Die kleine wereld, waar je elkaar, zo menselijkerwijs ontmoet.
Groenstrook van herkenning, huis van verwantschap.
Glanzend trefpunt, waar je even met die ander samenvalt.
De enige wereld, die er toe doet, een grotere is er niet.
Het voelt ook heel rijk om dit zo te mogen beleven met een paar mensen zullen we contact houden: ja het kan ook goed voelen om kankervriendjes te hebben. Of misschien is het beter om te zeggen: toestaan dat je het fijn vind om kankervriendjes te hebben.
Vanavond naar de kerk. Het was een mooie ingetogen dienst.
Het was zo'n dag vandaag dat je denkt: wat ben ik rijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten