Cultuurschok

We zijn weer veilig thuis. Het is wel weer even wennen. Ik moest op Schiphol pinnen, mijn pincode moest echt uit mijn tenen komen, goed teken. Je merkt en voelt dat je echt helemaal weg geweest bent van alles: heerlijk. Gisteren zijn we naar de camping gegaan. We hadden feest ter gelegenheid van 30 jarig bestaan van Vrij. Het was een leuke avond. Dresscode was jaren 80. Zaterdagochtend nog even langs het Masker in Wageningen om kleding te scoren. Ik wilde ook graag iets in mijn haar: het is een diadeem geworden met discolampjes. Ik die zo weinig met muziek heb, kan nu zomaar in tranen uitbarsten als er een nummer is dat me raakt. Gisteravond heel de avond niets aan de hand. Dansen is niet mijn ding en zeker nu met mijn arm niet, maar als er dan een ouderwets slijpnummer komt ga ik toch met Har de dansvloer op en dan hoor ik de tekst van het nummer Let it Be en zijn de tranen erweer. Aan de ene kant baal je ervan dat het gebeurd aan de andere kant was het ook een heel mooi moment tussen mij en Har en ook met andere Vrijers die al veel hebben meegemaakt. Morgen gaat het medische circus weer beginnen. Ik ben er klaar voor al voel je ook enige weerstand: je bent het zat al die behandelingen.