De eerste kilometers zitten weer in de benen

Donderdag weer Herceptin kuur gehad. Het blijft voor mij moeilijk om op de dagbehandeling te moeten liggen tussen al die chemopatienten. Ik kon nu wel denken als ik al die verhalen en bijwerkingen hoorde, ik heb het gehad............. Ik dacht ook de volgende keer dat ik hier lig ben ik over de helft met het aantal bestralingen. Ik heb gelijk vastgelegd dat ik over 6 weken 2 dagen eerder de Herceptin krijg op de dag van de laatste bestraling. Kunnen we nog mooi even een paar laatste dagen van het seizoen genieten op de camping. Hebben dit weekend gehoord dat we kunnen verhuizen op de camping, wel op hetzelfde veld, want daar wil ik niet meer weg. We krijgen een heerlijke plek waar we zon hebben (als die er is) tot hij in de avond onder gaat. Vrijdag zijn we wezen wandelen. Stukje van het Pionierspad. We hebben de auto bij de Nijkerkersluis neergezet en zijn met de bus naar camping de Dasselaar gegaan om terug te gaan lopen. De bedoeling was 10 km, maar ik dacht dat we bushalte verder uit moesten stappen, gevolg we moesten 15 km lopen. Het was heerlijk. Het lopen ging makkelijk, soms wel erg modderig. Het geeft me zo'n enorme kik dat mijn energie terugkomt. Je merkt nu ook dat de laatste keren dat we zijn wezen lopen apri/mei het echt uit je tenen kwam en dat je eigenlijk op wilskracht liep in plaats van energie. Onderweg kwamen we een bevlogen man tegen die een soort zomerkamp organiseerde voor probleemjongeren. Leuk om zijn verhalen te horen. Het is ook het leuke van wandelen: het onverwachte. Ook nog een lekkere salade met zalm gegeten bij café de Jutter echt super lekker ook weer zo iets onverwachts.Het was een prachtige afwisselende wandeling. Mensen die zeggen wat heb je in de polder te zoeken, moeten echt daar zelf eens gaan lopen. Het enige minpunt is het openbaar vervoer langs het Pionierspad. Eigenlijk zou je met nog eens stel moeten lopen zodat je met 2 auto's kan gaan. Ik heb besloten om toch met de taxi naar het ARTI te gaan. Het uur rijden op een dag wat me energie kost en wat mijn arm toch niet altijd even leuk vind heeft me dit doen besluiten. Het was een lastig besluit omdat je weer wordt bevestigd in het feit dat je als patient het ARTI in moet. Ik wil absoluut niet met Munckhof taxi. Ik heb daar teveel ellende van gezien in het ARTI. Vooral het call centrum vind ik een ramp: je ben geen persoon maar een nummer. Ik kon ook via de 4 gewesten. Uiteindelijk kwam ik uit bij Taxibedrijf van Gerwen. De gesprekken die ik had waren positief. Het is veel kleiner en je boekt rechtstreeks bij hun, ze denken mee en je voelt je mens bij hun en geen nummer. Ik ben benieuwd hoe het gaat lopen. Jammer vind ik wel dat er komende vrijdag geen bestralingen zijn ivm dagje uit van het ARTI en de heropening. Was toch ideaal geweest: in de ochtend laat je je brengen en in de avond na het feest laat je je weer thuisbrengen........................... Ik zal blij zijn als het dinsdag is dan kan ik beginnen met aftellen. Ik ben nu precies op de helft van de behandelingen. 7 maanden zitten erop. Morgen over 7 maanden krijg ik mijn laatste Herceptin kuur en dan wil ik graag dat Har met de caravan voor het ziekenhuis staat en dat we dan een poos weg kunnen zonder behandelingen en doktersbezoeken.