De kop is eraf

De eerste 2 bestralingen heb ik gehad. Gister eerst naar de radiotherapeut, zij vond toch teveel vocht, wat de kwaliteit van de bestralingen niet ten goede komt, dus weer puncteren. Helaas lukte het niet zo goed als de vorige keren. 2 mammacare verpleegkundigen hebben het geprobeerd. Er kwam nauwelijks wat uit, terwijl er veel vocht zit. Na overleg over en weer toch de SIM en bestralen. Ik vond het heel confronterend. Ik heb er over nagedacht wat maakt het nu, dat het zoveel met me doet. Dat ik door collega's behandeld wordt, daar kan ik mee leven, zeker gezien het feit met hoeveel zorg en respect voor mijn gevoelens in deze situatie: bestraald worden in je eigen instituut, er met je om gegaan wordt. Meer is het dat je herkent wat mensen zeggen, dat je zelf in je werksituatie dat ook doet, maar je nu patiënt bent en het over jouw lijf gaat het heel anders voelt. 2 voorbeelden. Als ik een bestralingsafspraak doorbelde naar een patiënt en het kwam de patiënt niet uit, dacht ik: niet zeuren de bestraling is nu het allerbelangrijkst. Nu als patiënt zijnde, weet ik hoe kostbaar tijd is tijdens de behandelingen. (deze week: bestralen, SIM, 2 keer mammacare, 2 keer fysio, radiotherapeut en chirurg) De tijd die je niet kwijt bent aan ziekenhuisbezoek wil je optimaal gebruiken, ja dan stijger je als je een tijd wordt opgelegd. Ook had ik moeite met de mededeling van de radiotherapeut: we ontkomen niet aan het feit dat we longweefsel moeten meebestralen, je zult er weinig van merken maar in combinatie met chemo 30% kans op longontsteking. Met mijn verstand weet ik echt wel dat er longweefsel meebestraald wordt, maar nu gaat het om mijn longen, gezond weefsel wat wederom in het traject om te overleven aangetast wordt. Morgen moet ik naar de chirurg om te beoordelen wat wijsheid is met de vochtproductie. Vandaag naar de bestraling heerlijk wezen wandelen: klompenpad in Harskamp. Even alles van je aflopen. Voor het eerst weer met nordic-walking stokken: genieten dat het weer kan.