De koffers zijn gepakt en ik voel me voldaan

Vandaag onze laatste dag hier op Kreta. Mijn emotie emmertje is weer vol. Ik ben klaar voor de volgende fase. Ik voel me elke dag sterker worden. Ik hoop niet dat ik met de bestralingen weer veel moet inleveren. Voor mij was het goed dat we 2 jaar terug ook op Kreta waren en toen het hele eiland gezien hebben. Dit houdt nu in dat ik mij overgeven aan de rust hier en niets hoef, want we hebben het al gezien. De laatste dagen lukte het me ook weer om een boek te lezen, heerlijk. Gister ook een heel verdrietig bericht: mijn jeugdvriendin Lianne, uit Hasselt heeft vorige week een ernstig ongeval gehad. Ze is geschept op het voetpad door een auto: lever en milt beschadigd en 8 gebroken ribben. Het raakt me diep In mei is ze een dagje bij mij geweest. Veel herinneringen opgehaald uit onze jeugd. Nu alle twee 50, een dag naar elkaar. Wie had kunnen denken dat ook haar wereld in haar 50e levensjaar zo zou veranderen. Ik hoop te overleven, maar heb natuurlijk wel een aantal zaken op papier gezet voor het geval ik het niet ga redden. Lianne is predikant. Afgesproken hebben we al een tijd geleden, dat als ik het niet zou redden zij samen met mijn eigen predikant een rol zou spelen in mijn afscheidsdienst. Nu heeft haar leven zo aan een zijden draadje gehangen, daar wordt je stil van. Vanavond voor het laatst gegeten bij Marina, Mezes een soort Griekse tapas. Vandaag is het een maand geleden dat ik mijn ok had. Ik ben blij met wat ik nu weer kan. Al zou ik toch ook wel willen dat mijn arm iets minder pijn zou doen, al weet ik dat het er bij hoort.