Het zit er bijna op

We zijn bijna aan het eind van ons verblijf op Lanzarote, vakantie wil ik het niet noemen, want het is veel en veel meer. Vrijdag vliegen we terug. Ik denk de laatste dagen veel aan het liedje van Paul de Leeuw: Droomland, wat ik in juli op mijn Blog heb gezet. Een land zonder leed. Zo voelde het voor mij de afgelopen weken. Hier is het tempo laag, we doen wat we willen er is geen drang tot moeten. Hier besef ik nauwelijks dat ik ziek ben en zoveel nog niet kan, wat ik zou willen. Oftewel: Droomland. Morgen zou ik eigenlijk mijn 12e Herceptinkuur krijgen in overleg met de Oncoloog mag het een week later. Ik kan me niet herinneren sinds 10-02-2011, dat ik zolang: wel 4 weken achter elkaar geen medische behandeling krijg. Uitgezonderd natuurlijk mijn dagelijkse Fysio, maar dat heeft me zoveel opgeleverd dat ik dat niet als behandeling ervaar. Ik heb druk email verkeer met mijn ziektekostenverzekering over wel of niet vergoeden van mijn therapie hier. Vandaag kreeg ik een mail, dat ik behoor tot de catagorie: indicatie chronische fysiotherapie ivm lymfeoedeem. Wat inhoud dat ik ook recht heb op fysiotherapie in het buitenland. Aan de ene kant fijn dat ik het vergoed ga krijgen aan de andere kant is er ook het gevoel met beiden benen op de grond te komen staan: Ja ik heb het recht omdat het nodig is en dat ik een handicap heb doordat mijn lymfeklieren zijn verwijderd. Morgen nog 1 keer naar de fysio, nog 1 keer tapas eten met mensen die in de korte tijd hier een speciaal plekje in mijn hart hebben gekregen, nog 1 dag naar de zee luisteren etc. etc. Volgende week begint het medische circus weer.