Gozar de Lanzarote

Afgelopen week gebrobeerd via Har zijn e-reader op Blogger proberen te komen. Lukte met geen mogelijkheid. Voor mij is mijn blog mijn uitlaapklep, waar ik alles op kwijt kan en waardoor ik mijn hoofd leeg kan maken. Ik mis het dan ook als ik dit niet kan. Heel lief van Kaatje en Jean-Marc, de beheerders van ons appartement om mij een laptop beschikbaar te stellen. Vrijdag de 9e zijn we aangekomen. Har voor het eerst zyn verjaardag in meerdere landen gevierd. Aangekomen op het vliegveld de auto opgehaald en op weg naar Charco del Palo. Eerst nog even langs de Eurospar. Het voelt allemaal heel vertrouwd. Het is net of we niet weggeweest zijn. De kerstpullen een plekje gegeven en het is weer helemaal ons huisje. Charco del Palo ligt ongeveer 2 km van de doorgaande weg. Het heerlijke hiervan is dat je hier niets anders hoort dan de zee. Wij zitten weer in Casa Finisterre, dat betekent: het einde van de wereld , zo voelt het ook. Voor de zee, links en rechts zand, heerlijk rustig. Zal van de week wat foto s op mijn blog zetten, kan op deze spaanse laptop even niet het kopptelteken vinden tussen de o en s, dus maar zonder. Het was avond toen we aankwamen. We zagen niet veel, maar het geluid en de geur van de zee voelde heel goed. De eerste dagen was het wel bewolkt maar de temperatuur was goed, dus konden we toen en nu met volop zon buitenleven. Heerlijk wat doet mij dat goed. Uren heb ik al op mijn ligbedje gelegen luisteren en kijken naar de zee. Het is of de moeheid uit mijn hoofd wordt getrokken. Er is het enorme besef van waarom ik aan het begin van mijn behandeling heb gezegd, als de meeste behandelingen achter de rug zijn wil ik terug naar Lanzarote. De gevoelens die ik vorig jaar had voor dit plekje op aarde voelt voor mij/ons als een paradijsje. Hier kom je echt tot rust. Raar is wel dat het aan de ene kant voelt of je niet weggeweest bent terwijl er aan de andere kant zoveel gebeurd is. Even voelde het onwennig om hier met 1 borst rond te lopen, maar na nog geen dag voelde dit ook gewoon: dit ben ik. Ik denk dat naturisme er toe bijdraagt dat een amputatie makkelijker te accepteren is. Maar als ik in de avond mijn jurkje aan heb met prothese, voel ik me ook weer super mooi. Het jurkje wat ik kocht net voor mijn amputatie, toen met het idee , dat kan ik straks niet meer dragen. Nu draag ik het met mijn prothese vol trots. Ga nog proberen om een foto te plaatsen, maar eerst maar eens kijken of het lukt om op de spaanse laptop mijn bericht te publiceren. Ik heb wel erg veel pijn in mijn benen en arm. Ook hier heeft Kaatje een oplossing voor gevonden. Hier in dit dorp zit een duitse manueel therapeut. Hij schrok van mijn spierspanning in mijn benen. Voor mij voelde als een enorme opluchting: ik heb de pijn zovaak aangegeven de laatste tijd en iedere keer werd het afgedaan met: gevolg van de chemo. Hij zegt: het maakt niet uit waar het doorkomt, maar je moet geholpen worden. Ook blijken er toch verklevingen in mijn schouder te zitten. Ik ben nu 2 keer bij hem geweest en voel dat het mijn lijf enorm goed doet. Zijn advies is elke dag komen, als ik in Duitsland was geweest had hij mij 2 keer per dag willen zien. Dat gaat een beetje te ver. Ga nu 1 keer per dag kost wel 25 euro per keer, hoop dat IZZ nog wat gaat vergoeden, tikt behoorlijk aan, maar voel dat het mijn lijf echt goed doet.