Vandaag is Hiske 25 jaar geworden. Ik worstel met mijn emoties. Zal wel versterkt worden door de chemo, maar moet toch weer terug denken aan haar verjaardag 22 jaar geleden. Ik zie me nog zo de avond voor haar verjaardag met moeite de slingers en ballonnen ophangen, 20 weken zwanger van Jilt.
We hadden die dag net gehoord dat Casper darmkanker had en de prognoses niet zo goed waren. De dag van Hiske haar 3e verjaardag sta je dan, zonder haar vader die in het ziekenhuis ligt, Lang zal ze leven te zingen. Hoe dubbel is dat. Toch hebben we haar verjaardag "gewoon" gevierd en natuurlijk ook nog even naar haar pappa in het ziekenhuis geweest. Nu 22 jaar later is ze 25 jaar en kan haar vader deze verjaardag gelukkig ook nog meemaken. Wat een pracht meid is het geworden, ze heeft al zoveel meegemaakt en maakt ze nog mee. Ik vind haar heel dapper. Vanmiddag zijn we samen gaan lunchen. Heel gezellig en lekker om haar even te verwennen. Het verdrietige was wel dat ze vandaag te horen had gekregen tijdens de koffie op haar werk, net toen ze wilde trakteren, er bij een collegaatje van haar longkanker is geconstateerd. Je denkt dan: is haar nou nooit onbezorgdheid gegund
Geen opmerkingen:
Een reactie posten