Het voelt allemaal een beetje dubbel. Aan de ene kant ben je zo blij dat het eind van de chemo in zicht komt. Je bent blij dat je met de medicatie de pijn in je spieren redelijk onder controle kan houden etc. etc. Aan de andere kant voel je zo dat elke dag zwaarder wordt en dat alles wat je wilt steeds minder vanzelfsprekend is. Ik heb het idee dat ik op dit moment elke dag bezig ben met overleven van de dag. Wat wil je die dag en kan wel en niet. Ik probeer toch elke keer naar het positieve te kijken en dan te kijken wat wel lukt. Volgend weekend komen Paul en Nel bij ons eten, mensen die stoppen met kamperen op de Vrijgaard en gaan genieten van het camperleven en de vrijheid. Wij krijgen een aantal spullen van hen, ik ga in ruil daarvoor koken. De afgelopen dagen was ik niet tot veel in staat, maar het geeft me dan zoveel voldoening om toch een leuk tapaz menu samen te stellen voor volgende week en dat met de zekerheid dat het heel bijzonder lijkt, maar voor mij heel goed te doen is met de voorbereiding deze week. Sms’je van Jilt: mam mooie film gezien, ga hem voor je downloaden. Telefoontje met His. Het zijn op dit moment van die kleine dingen die je zo goed doen. Het lukt mij niet altijd om positief te zijn, dan kan ik alleen maar janken en voel me dan klein en eenzaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten