Het was heel gezellig op de dagbehandeling, zitten op dit moment met een aantal steeds dezelfde mensen met dezelfde soort kuren en ook allemaal Herceptin, dus voorlopig wel even zoet m.a.w. in het zelfde schuitje. Een van de vrouwen blijkt in de Maartenskliniek te werken. Op mijn vraag of zij mijn vriendin Will Schenkels kent, krijg ik bevestigend antwoord, wat is de wereld toch klein.
Er gaat zo'n laatste kuur een hoop door je heen:
Het is de laatste keer dat ik zo'n volle beauty case met pillen mee neem naar de camping.
De laatste slapeloze nachten door de dexamethason.
De laatste keer dat ik de obstipatiepoeders ga slikken.
De laatste keer dat ik Zofran slik na de kuur.
Hopelijk komt de spierpijn door de docetaxel en is het ook de laatste keer dat ik zoveel naproxen slik.
Hopen dat mijn opgeblazen kop nu snel slinkt.
De extra kilo's die bij de docetaxel erbij zijn gekomen er ook weer afgaan.
Hopen Hopen dat de bijwerkingen van de chemo snel weggaan.
Langzaam op weg naar de nieuwe spannende fase van de operatie.
Vanmiddag een heel artikel in het blad van de Borstkanker verenging NL gelezen over totale okselklierverwijdering. Ik merk dat ik er nog steeds niet achter kan staan, dat de keus is gelijk alles weghalen, ik blijf het tegenstrijdig vinden, dat dit zonder verder onderzoek na de goede uitslagen van de MRI moet. Over de amputatie heb ik veel verdriet, maar kan ik wel begrijpen en accepteren. Het houdt in dat ik toch iets moet gaan doen om wel het vertrouwen te krijgen in de werkwijze, toch nog verder laten beoordelen?
1 opmerking:
Waarom ga je niet voor een second opinion als dat je rust geeft!
Gewoon doen, het is geen kleinigheid waar je het over hebt!
Kus je zus.
Een reactie posten