Sinds vrijdag ben ik weer thuis. Ik vind het wennen. Onvoorstelbaar hoe snel je aan het ziekenhuisritme went. Het lijkt wel of ik maanden weg geweest ben in plaats van een week. Het heeft ook best een hoop met me gedaan, het feit dat je lichaam niet meer in staat is om een infectie te lijf te gaan. Gelukkig zitten mijn leuco's nu weer op 8 en kan mijn lijf alles weer aan.
De bevrijding die ik voel dat ik geen chemo meer hoef en donderdag alleen voor de herceptin hoef is enorm. Ik heb van de week weer eens een cracker kunnen eten nu mijn slijmvliezen weer hersteld zijn. Gisteren op de fiets naar het dorp. Fietsen viel vies tegen, maar lopen in het dorp ging prima.
Gisteravond zijn Har en ik uit eten geweest. Doordat hij me voortduwde ging het fietsen een stuk beter. Daar kan geen elektrische fiets tegenop! Vanmorgen naar mijn eigen kerk geweest. Ook hier herkennen veel mensen me niet meer, je weet het, maar het blijft zeer doen. Een van mijn favorieten liederen is psalm 139, dit werd vandaag ook gezongen. Het was dus weer even slikken om de tranen binnen te houden. Het deed me goed, dat Ds. Ribberink een oud wijkpredikant van mij, die al wat jaartjes met pensioen is en vandaag voorging mij wel herkende. Ik voel me verder best goed en als ik me aan mijn middagdutje houd, kom ik goed de dag door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten