De confrontatie met het feit dat hier alleen maar kankerpatiënten behandeld worden deed toch wat met me. Ik had een veel groter ziekenhuis verwacht.
Het was een goed en open gesprek met de chirurg. Het blijft in mijn situatie lastig te beoordelen wat wijsheid is. Het probleem is niet zozeer de tumor in mijn borst, die was heel klein, maar de grootte van de uitzaaiingen, daar zit ook voor de toekomst het grote gevaar in. In januari heb ik aan mijn eigen chirurg gevraagd of het toch niet zinvol was om markers te plaatsen. Hij vond het toen niet noodzakelijk, gezien het feit dat amputatie toen duidelijk was. Niet wetend dat er na 4 kuren een remissie zou optreden.
Had ik toen maar voet bij stuk gehouden. Nu speelt het een rol in de beslissing borstsparend of niet. In het AvL plaatsen ze standaard markers.
Mocht er toch nog een advies komen borstsparend, dan kan dit alleen door mijn eigen chirurg gedaan worden omdat hij de enige is die op de hoogte is van waar de tumor heeft gezeten. Morgen word ik in het AvL in het MDO besproken en word ik gebeld door de chirurg. Ik verwacht niet meer dan dat er een ander advies komt dan amputatie. Tijdens het consult wordt je wel weer even met je neus op de feiten gedrukt hoe ernstig de situatie is en hoe ziek je eigenlijk bent. Ik vertelde de chirurg wel, dat ik het raar vond dat een medewerker van de planning mijn voicemail ingesproken had voor de afspraak met de mededeling, dat de dokter van mening was dat een borstverwijdering niet nodig was. Ik vond het in strijd met het verhaal van de chirurg. Zij vond dit een ernstige zaak, dit had de medewerker nooit mogen zeggen en ze ging er gelijk achteraan. Gelukkig heb ik me aan die opmerking niet opgehangen, maar je gaat toch stiekem hopen. Al met al een verdrietig en katterig gevoel Al ben ik wel heel blij dat ik deze stap gezet heb. Vanavond komen de kinderen eten, daar ga ik me nu op verheugen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten