Last van Jankeritis

Gisteren zijn we samen naar Helen Dowling instituut geweest, het is goed dat we dit doen, maar ook heftig. De sluizen gingen gisteravond weer eens open. Ik kon niet meer ophouden met huilen. Een rol speelt denk ik ook wel een beetje dat ik wel naar de sauna ben geweest en dat ik ervan genoten heb, maar dat het ook een hoop met mij gedaan heeft. Ja en vrijdag is het een jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker kreeg. Vannacht ook veel liggen te huilen. Ik voelde voor het eerst ook pijn over het feit wat me overkomen is. Met andere woorden de haptonomie doet ook zijn werk. Het is goed om de pijn te voelen (zegt mijn verstand) Vandaag kon ik het niet op brengen om te gaan werken, de tranen zaten te hoog. Vandaag moest ik ook naar de bedrijfsarts. Na een uur wachten in de wachtkamer en hoorde van iemand die tegelijk met mij een afspraak had, aan de bel getrokken: klopt er iets niet?? Inderdaad: ik kreeg te horen u bent beter gemeld door uw werkgever en wij hebben uw afspraak geannuleerd. Het was of ik een klap in mijn gezicht kreeg: ik beter, wat zou ik het graag willen. De tranen kwamen weer en ik heb gezegd dat ik toch echt gesprek vandaag wilde met de bedrijfsarts. Gelukkig had hij daar begrip voor en had hij alle tijd voor me. Er is iets mis gegaan, waar doet er niet toe, maar het toont ook wel weer aan hoe labiel je kunt zijn om dit soort zaken. Ik heb veel zaken met hem kunnen bespreken en het voelde enorm goed, dat hij zei, je doet er alles aan om je herstel te bespoedigen en je bent betrokken bij je werk, maar meer dan 2 dagdelen werken, zit er voorlopig niet in. Wat doet me dan zo goed? De bevestiging dat ik zo heel graag meer wil maar dat mijn lijf en geest dit nog niet aankunnen en dat dit heel normaal is in het proces waar ik in zit. Vanmiddag ook nog even bij de buurvrouw geweest, haar zoon is zaterdag overleden aan de gevolgen van kanker, jong nog maar 44 jaar oud en gelijk ziek geworden met mij. Blij ben ik dat ik het op kon brengen.