Op één hand te tellen

Vandaag heb ik mijn 12e Herceptinkuur gehad, nog maar vijf, is te tellen op 1 hand. Toen ik vorig jaar mijn blog begon, leek het zo eindeloos meer dan 70 weken behandelingen. Nu kan ik zeggen nog "maar" 15 weken. Het eind is in zicht. Toch krijg ik steeds meer weerzin om op de dagbehandeling te moeten liggen tussen al de chemopatienten en elke keer weer de vraag te horen, wat voor kuur krijgt u , dat u niet kaal bent.........ik ben kaal geweest en heb gelukkig die fase achter me. Deze week is het "normale" leven weer begonnen. Het voelt net of dat je heel diep hebt geslapen en nu wakker wordt in een wereld, waar je zo ontzettend ver vanaf bent geweest. Ik moest van de week mijn eerste afspraak maken, mijn agenda stond nog op de week van 5 december. De lege agendabladeren worden vervangen door volle. Toch voelt het ook goed. Ik merk dat de vakantie mij zo enorm goed heeft gedaan, veel meer rust in mijn lijf en minder moe. Hoop als ik toestemming krijg van de bedrijfsarts vanaf volgende week 3 dagdelen te gaan werken. Maandag ben ik weer wezen zwemmen. Ik kreeg de opmerking: u bent wel een vreemde eend hier in het water, hoe komt u zo bruin.............. Ik probeer ook heel bewust mijn afspraken te plannen, niet te veel op 1 dag. Har is gisteren geslaagd voor zijn theorie examen taxi. Vanmorgen ging ik met de taxi naar het ziekenhuis voor mijn kuur: ja hoor Harrie en zijn collega Cor, die hem vandaag inwerkt waren mijn chauffeurs, heel apart, maar wat voelt het goed dat hij weer een baan heeft waar hij waarschijnlijk veel plezier in gaat beleven. Gisteren zijn we voor het eerst samen naar het Helen Dowling Instituut geweest, ook hier heb ik een goed gevoel bij ( het wordt wel saai zo, alleen maar goed gevoel) Vandaag ook bij de Fysio geweest, zij heeft bijna de laatste donkerbruine schilffers , die overal op mijn huid zaten na de bestralingen ook weg gekregen. Als bureaublad achtergrond heb ik onderstaande foto, kan ik nog even nadromen over ons uitzicht op Lanzarote.