27-01-2011 ---- 27-01-2012

Vandaag is het een jaar geleden dat ik de diagnose Borstkanker kreeg. Een dag waarop je terugkijkt. Een dag dat je beseft dat de kanker voor de 2e maal in je leven je wereld op de kop zet. De eerste keer zo lang geleden, de dag voor Hiske haar 3e verjaardag en zwanger van Jilt. Zo lang geleden, bijna 23 jaar, maar op een dag als vandaag komt het toch weer boven: de ontreddering de enorme pijn die je voelt als je in die fase van je leven te horen krijgt dat de vader van je kinderen darmkanker heeft. Ook de pijn en ontreddering die ik vorig jaar voelde: nee nu niet ik ook, terwijl je weet dat de kinderen op dat moment ook bezig zijn met de teruggekomen kanker bij hun vader. Hoe onbevangen ging ik het proces van behandelingen in . Ik zou het wel even gaan doen. Hoe moeilijk is het nu om alle gevolgen van de behandelingen te accepteren, weten dat ik nooit meer de oude Anjo, die 10 dingen tegelijk kon, zal worden. Hoe ik verder zal herstellen is onzeker. Gelukkig kan ik ook zeggen, dat dit jaar me heel veel goede dingen gebracht heeft: mensen die ervoor je zijn, de camping, het vermogen om intens te genieten van dingen, die misschien anders gaan dat je gewoon was, maar toch de moeite waard zijn om van te genieten.