Mijn denkmachine werkt weer op volle toeren.

Druk weekje achter de rug. Elke dag stond er wel iets op het programma mbt mijn herstel: zwemmen, fysio, oncoligisch fitness, bezoekje Roses om wat aanpassingen nog te doen aan mijn prothese bh. Ook natuurlijk nog 2 dagdelen werken. Ik heb veel nagedacht naar aanleiding van telefoongesprek met de bedrijfsarts. Nu aan het eind van de week ben ik zo blij, dat ik "maar" 2 dagdelen hoef te werken. Het besef komt er nu zo langzamerhand, ja: je moet werken aan je revalidatie en herstel. Dit kost veel tijd en energie. Dit is normaal en ik hoef me niet schuldig te voelen dat ik nog niet meer ga werken. Ik moet af van het idee, dat als ik contact heb met de bedrijfsarts dat ik automatisch meer moet gaan werken. Er zijn zat mensen in mijn situatie die nog helemaal niet werken. De andere kant is natuurlijk wel, dat ik mijn werk ook zo leuk vind. Ik heb nu de agenda steeds voor me. Vroeger kon ik alles onthouden, had geen agenda nodig, nu lukt me dat echt niet. Het gaat best goed met me, als ik alles maar goed plan en in een lage versnelling alles uitvoer. Dit is echt heel wennen voor me: ik die alles tegelijk kon: werken, studie, hobby's etc, moet nu echt de knop omzetten en alles evenredig over de week verdelen. Vandaag ook voor het eerst zelf de woonkamer een beurt gegeven. Lang geleden. Het kon lang niet en hoefde ook niet omdat Har thuis was en bijna alles deed in het huishouden. Nu hij weer werkt, moeten we daar ook een andere balans in vinden. Het ging niet snel, maar het is me gelukt. Het voelt dan ook fijn als hij straks thuiskomt dat dit klaar is en dat we dan samen weekend hebben.