Gistermiddag zijn we naar de camping gegaan om daar met 13 mensen Oud en Nieuw te vieren. Oudejaarsdag is natuurlijk een dag waarop je terugblikt. Voor mij geld dat dit jaar nog veel meer. Als we door de poort rijden, denk ik aan de woorden op de beurs vorig jaar: Bij ons op de camping is het als de poort inrijd net of je in Frankrijk bent. De woorden die ons deden besluiten om hier afgelopen jaar onze caravan neer te zetten, een plek om mij terug te kunnen trekken tussen alle behandelingen. Een plek en mensen die me zoveel gegeven hebben het afgelopen jaar. Een plek die we waarschijnlijk niet zo hadden beleefd als ik niet ziek was geworden. Al moet ik zeggen dat ik met de warmte van Lanzarote nog in mijn lijf het niet voelt als Frankrijk op dit moment. Ik wist dat het geen gemakkelijke avond zou worden voor mij, de tranen zitten hoog, maar wist ook dat het heel fijn was om Oud en Nieuw hier met deze mensen te mogen vieren.
Lekker wezen gourmetten in het Klokhuis, waar we ook al zoveel mooie avonden hebben meegemaakt dit jaar. Dan is het 12 uur en slaan Har en ik de armen om elkaar heen en komen de tranen eruit. Het zijn niet alleen tranen van verdriet, maar ook van opluchting. 2011 zit erop, Januari 2011 kreeg ik te horen dat ik borstkanker had , het hele jaar stond in het teken hiervan. Nu 01-01-2012 mag ik zeggen: nog maar 4 maanden van behandeling, het eind is voorlopig in zicht. Wat 2012 me gaat brengen weet ik niet maar, ik moet vandaag toch ook weer denken aan mijn lijflied, wat me al door zoveel moeilijke momenten heen heeft geholpen: Wat de toekomst brenge Moge, wat ik op mijn Blog gezet in februari. Ik kijk de laatste tijd veel terug op mijn Blog, je beseft dan eigenlijk pas wat je meemaakt allemaal. Vannacht heerlijk in onze caravan geslapen. Vanmorgen hebben we nog even met de mensen die er waren onze nieuwe plek, aan de overkant waar we nu staan, met veel meer zon, ingewijd door nog een slok champagne te drinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten