Vanmorgen voelde ik een enorme weerstand om naar het ziekenhuis te gaan.
Ik wilde niet. Op de dagbehandeling kwamen al gauw de tranen. Nog zo lang elke 3 weken een Herceptin kuur. Vanwege de ok is mijn kuur een week opgeschoven. Het gevolg is dat ik nu niet meer met mijn chemomaatje lig, waar ik zoveel plezier mee heb gehad. Allemaal vreemden vandaag. Ik had ook het gevoel ik wil hier niet zijn, dit hoort bij de chemo en dat heb ik gehad. Ook gaat er door je heen wat is er een hoop gebeurd sinds de vorige keer dat ik hier was. Voelde me na de kuur ook niet lekker: moe en misselijk.
Thuisgekomen bleven de tranen komen, zeker toen ik smsje kreeg dat Ries vanmiddag is overleden op de 25e verjaardag van zijn dochters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten