Spiegeltje Spiegeltje aan de wand

Heb me vandaag er zelf toe gezet om regelmatig in de spiegel te kijken.
Het doet verdriet, maar toch elke keer als je kijkt wordt het toch wat vertrouwder. Een groot stuk pijn en verdriet zit er ook in het feit, dat je voor je gevoel elke keer weer inlevert zonder resultaat: eerst word je kaal, zwelt je gezicht op, lever je enorm veel conditie in door de chemo, kom je door de kuren in gewicht aan en nu dan ook nog je borst eraf. Je weet ook dat de bestralingen nog gaan komen al met al bouw je voor je gevoel weinig op maar bouw je alleen maar af. Met je verstand weet je natuurlijk wel dat het gaat om de kanker zo goed mogelijk te overleven, maar zo voelt het niet.
Gisteravond veel aan gesprek met Fysiotherapeut gehad. Veel info waar ik wat mee kon. Ook vond zij met al haar ervaring, dat het een heel mooi litteken is. Dat doet je goed en geeft je toch weer een beetje vertrouwen. Ook anderen die het litteken hebben gezien reageren positief oftewel ze vonden het meevallen. Vandaag ook het litteken gezien van vriendin die jaartje verder is, helpt ook. Het gebied rondom mijn geamputeerde borst is nu net zo'n waterballon, het vocht gaat van links naar rechts. Gelukkig kunnen we hier samen ook om lachen en grapjes maken. Ik zal het zelf allemaal moeten doen, maar het meeleven van zoveel mensen om me heen ieder op zijn eigen manier doet me zo enorm goed. De kamer is een bloemenzee, staat vol met "alleen" de kaarten die ik afgelopen week ontving. Bezoekjes van mensen die voor mij belangrijk zijn. Reiki behandelingen. Ik ervaar het als positieve prikkels in de lange weg die ik/we nog moeten gaan.